Op de Salomonseilanden in de Stille Zuidzee willen de lokale overheden meer investeren in ecolodges. Ze hopen dat het opkomende succes van het ecotoerisme hen een uitweg uit de armoede biedt.
Niettegenstaande de vijf jaar durende burgeroorlog op de Salomonseilanden al een decennium geleden tot een einde kwam, is het gebrek aan infrastructuur, openbare diensten en duurzame economische kansen hier nog steeds een feit.
Omdat het internationale toerisme slechts mondjesmaat weer op gang komt, springen een aantal gemeenschappen op de trein van het ecotoerisme in de hoop dat dit een boost zal geven aan het leven van de 552.000 bewoners die hier verspreid over 900 eilanden wonen.
"Het goede aan toerisme is dat het hele dorp er een graantje van kan meepikken", zegt Serah Kei, die zelf al meer dan 20 jaar geleden begon met de bouw van een kunstmatig eiland met ecolodges in de Langa Langa Lagoon in de provincie Malaita, op vier uur varen van de hoofdstad Honiara.
In Serah’s Lagoon Hideway ontvangt zij sinds 2006 tot 12 gasten die per kano aankomen voor een verblijf in een rieten hut met uitzicht op het water in de lagune. Hun vakantie hier wordt opgeluisterd door optredens van panfluitspelers, ze kunnen snorkelen en genieten van de schoonheid van de natuur en de inheemse cultuur. Op die manier mikt de lokale bevolking op de bredere participatie van (en inkomsten voor) de hele gemeenschap.
Koraalatol
Een beetje verder dan Kei’s ecolodge zijn nog zeven nieuwe ecovriendelijke resorts in ontwikkeling.
"De toenemende interesse in ecotoerisme is vrij nieuw en in het hele land zien we projecten van start gaan", zegt Longden Manedika van de Ontwikkelingsraad van de Salomonseilanden (SIDT).
De Salomonseilanden zijn een reeks van dicht beboste, vulkanische eilanden en koraalatollen die zich over 1448 kilometer uitspreiden ten zuidoosten van Papoea-Nieuw-Guinea. Deze ongerepte bestemming biedt een enorm potentieel voor het ecotoerisme met zijn schat aan verschillende culturen, wild- en zeeleven, koraalriffen en trekkingsmogelijkheden in de bergen.
Hoewel de overheid investeert in de verbetering van de twee provinciale luchthavens, ligt hun prioriteit nog steeds bij de visserij, de landbouw en het mijnwezen.
De groei van het ecotoerisme wordt nochtans gezien als een mogelijkheid om het land dat op de 142ste plaats van de lijst met de 187 armste ontwikkelingslanden staat, uit de armoede te halen.
De SIDT zegt wel dat de negatieve voetafdruk die toerisme kan veroorzaken, moet opgevangen worden door een verbeterde opleiding en bewustzijn van de plaatselijke bevolking die in het toerisme werkt.
Catherine Wilson
