Nederlandse ingenieurs bedenken steeds extremere en inventievere maatregelen tegen het stijgen van de zeespiegel en het gelijktijdig zakken van de bodem. Het is de vraag of de huidige dijken en waterschappen de komende honderd jaar nog wel toereikend zullen zijn. Hoe gaan we om met de fundamentele onzekerheid omtrent de zeespiegelstijging en welke invloed heeft dat op de Nederlandse identiteit?
De verwachtingen omtrent zeespiegelstijging lopen zeer uiteen: van 30 centimeter tot 3 meter in de komende 100 jaar. Doordat de projecties zover uiteenlopen, gaat het bedenken van mogelijke oplossingen gepaard met veel onzekerheid. Immers, bereiden we ons voor op een situatie waarin straks half Nederland onder water staat, of stijgt de zeespiegel straks maar nauwelijks? Het omgaan met deze ingebedde onzekerheid – ook wel deep uncertainty genoemd – is de voornaamste uitdaging waarvoor ingenieurs, landschapsarchitecten en beleidsmakers zich gesteld zien. Welke oplossingen zijn dusdanig wendbaar dat ze toepasbaar zijn op alle mogelijke scenario’s?
Op sommige plekken is de nieuwe strijd tegen het water al begonnen. In de polders, waar de bodemdaling het sterkst is, zoals in de Krimpenerwaard, is de situatie nu al nijpend. Maar waar de één kansen ziet en cranberries verbouwt op het natte land, blijft de ander het liefst zo lang mogelijk Goudse boerenkaas maken. De kennis en ervaring om door te gaan met pompen en hogere dijken bouwen is er wel, maar blijft het ook betaalbaar? Of moeten we op hele andere manieren gaan denken? En moeten we misschien delen van ons land gaan teruggeven aan de zee?
Met o.a. Marjolijn Haasnoot (environmental scientist, Deltares), Geert van der Meulen (TU Delft) , Erik-Jan Pleijster (Lola Architects) en Gilles Erkens (aardwetenschapper bij Deltares).
Regie: Martijn Kieft