Energiefabel 1: Het klimaatprobleem is een boosaardig complot

Echte fabeltjes en sprookjes waarin soms de gruwelijkste dingen gebeuren, worden door bijna niemand geloofd. De goede afloop neemt men daarentegen graag voor waarheid aan. Vreemd genoeg worden fabeltjes over klimaat en duurzame energie grif geloofd, terwijl men voor een dreigend klimaatdrama liever de kop in het zand steekt.

Columnist Han Blok schreef een serie Energiefabels, waarvan we er deze week elke dag één publiceren; de week van de Energiefabel op Duurzaamnieuws.nl

Fabel 1: Het klimaatprobleem is een boosaardig complot

Hoewel vrijwel alle deskundigen in de hele wereld de verandering van het klimaat als de grootste bedreiging voor de mensheid beschouwen, is er ook een kleine minderheid van geleerden die beweert dat er geen reden is om ons zorgen te maken of die stelt dat de verandering niet door menselijk toedoen ontstaat. Merkwaardig genoeg vindt deze minderheid meer gehoor onder het gewone publiek dan al die anderen. Hun boodschap is dan ook veel prettiger. Veelgehoorde excuses om op de gebruikelijke weg door te gaan zijn dan ook: “Het zal heus zo’n vaart niet lopen” en “Het zal mijn tijd wel duren” of “Tegen die tijd vinden ze er wel wat op” .

Een enkel foutje in het rapport door het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPPC) of een enkele overdrijving door Al Gore, wordt gelijk aangegrepen als het bewijs dat het allemaal bangmakerij is of zelfs vooropgezette vervalsing van de feiten en gemanipuleer met ongeverifieerde modellen (Marcel Crok  De staat van het klimaat 2010).

De werkelijkheid is helaas geen complot van een klimaatmaffia die 97% van alle wetenschappers zou hebben omgekocht, maar doortrapt lobbyisme van een klein aantal klimaatsceptici die via pseudo-wetenschappelijke instituten betaald worden door grootmachten die belang hebben bij het verstoken van fossiele brandstoffen (Klompen in de machinerie Jan Paul van Soest 2011).

Uit de vele duizenden publicaties over de klimaatverandering heeft de NASA een kleine selectie gemaakt van feiten die een evident bewijs vormen:

• Metingen van het CO₂ gehalte in lucht die zit ingesloten in oude ijskernen van Groen-land, Antarctica en diverse Gletsjers tonen dat het gehalte in 650.000 jaar niet zo hoog is geweest als nu.
• Andere metingen met isotopen van zuurstof tonen aan dat de pieken en dalen in het CO2 gehalte synchroon verlopen met de temperatuur.
• De kleinere temperatuurvariaties in de periode van de grote ijstijden blijken samen te vallen met schommelingen van de aardas en fluctuaties van de zonneactiviteit. Terwijl de afkoeling steeds geleidelijk verliep over een periode van ca 100.000 jaar blijkt de opwarming zich steeds binnen enkele duizenden jaren te hebben voltrokken.
• In de afgelopen eeuw is de zeespiegel 17 cm gestegen. De snelheid is de laatste 10 jaar verdubbeld.
• Alle metingen van de gemiddelde temperatuur op aarde tonen een stijging sinds 1880. Het grootste gedeelte van de stijging heeft plaatsgevonden sinds 1970. De 20 warmste jaren zijn na 1981 en de tien allerwarmste vallen na 1996. Zelfs tijdens een minimum van zonneactiviteit gedurende 2007- 2009 bleven de temperaturen stijgen.
• De meeste warmte is geabsorbeerd door de bovenste laag van 700 meter oceaanwater. Die laag is sinds 1969 met 0,3⁰ C opgewarmd.
• Sinds de industriële revolutie is de bovenste laag van het oceaanwater verzuurd door absorptie van 2 miljard ton koolzuurgas per jaar.
• Betrouwbare metingen tonen dat het landijs op Groenland tussen 2002 en 2006 met 150 – 250 km³ is afgenomen en het landijs van Antarctica tussen 2002 en 2005 met 152 km³.
• Uit satellietopnamen in de afgelopen tientallen jaren blijkt dat dikte en oppervlak van arctisch zee-ijs in snel tempo afnemen.
• Vrijwel overal op de wereld trekken de berggletsjers zich sinds 1850 terug.
• Sinds 1950 is in de VS het aantal periodes met extreme hitte en droogte (vaak gepaard gaand met bosbranden) toegenomen en dat met extreme koude afgenomen. Ook is het aantal periodes met extreme neerslag toegenomen. Vergelijkbare trends gelden voor andere continenten.

Het IPPC verwacht dat een gemiddelde stijging van de temperatuur tot 2⁰ C nog net niet tot een dramatische verstoring van het evenwicht zal leiden. Daarboven wordt verwacht dat er een groot aantal oncontroleerbare geofysische processen voor een sterke versnelling van de opwarming zullen leiden. Van die 2 graden C hebben we er sinds 1920 al 0,8⁰ C gerealiseerd en met voortgang van de huidige groei en ontwikkeling koersen we af op 3,5 – 7,5 ⁰ C.

Columnist Han Blok schreef een serie Energiefabels, waarvan we er deze week elke dag één publiceren; de week van de Energiefabel op Duurzaamnieuws.nl

Bestel hier ‘De staat van het klimaat’ van Marcel Crok