Zeven strategieën om de wereld te veranderen

In hun nieuwe boek,Practical Radicals: Zeven strategieën om de wereld te veranderen, bieden Deepak Bhargava en Stephanie Luce naar eigen zeggen “winnende strategieën, geschiedenis en theorie voor een nieuwe generatie activisten”.  Voor een positieve afsluiting van het jaar. 

Bhargava en Luce – professoren aan de School of Labor and Urban Studies van de City University of New York – benadrukken in The Guardian dat strategieën om succesvolle bewegingen op te bouwen aangeleerd kunnen worden. In hun boek beschrijven ze zeven tactieken die met succes zijn gebruikt om de wereld te veranderen: basisvorming, ontwrichtende bewegingen, verandering van verhaal, electorale veranderingen, inside-outside campagnes, momentum en collectieve zorg.

Steven Greenhouse, van oudsher arbeidsverslaggever en senior fellow bij de Century Foundation, leidde deze vraag en antwoord. Het is bewerkt voor de lengte en duidelijkheid.

Steven Greenhouse: Waarom heb je dit boek geschreven?

Deepak Bhargava: Ik werd gemotiveerd door een gevoel van frustratie over de staat van strategie en strategisch denken onder progressieve bewegingen. Om grote veranderingen teweeg te brengen in de belangrijkste kwesties van vandaag, zullen we ons spel aanzienlijk moeten verbeteren. Ik wilde uitleggen: hoe slaagden onderdrukte groepen erin om grote winst te boeken ondanks ongelooflijk gebrek aan middelen, hoe kregen ze dat voor elkaar?

Greenhouse: Je boek lijkt te zeggen dat de progressieve beweging ondermaats presteert, misschien zelfs faalt. Hoe komt dat?

Bhargava: Er zijn voorbeelden van doorbraaksuccessen in progressieve bewegingen die we beter moeten begrijpen. Het boek bevat een aantal van de successen die we het meest inspirerend vonden, zoals de beweging om de slavernij af te schaffen en hedendaagse voorbeelden zoals de Fight for $15 of de campagne om afstand te doen van fossiele brandstoffen.

De standaardpositie in progressieve bewegingen is vaak om zich te organiseren in de richting van tactieken, zoals luidruchtige protesten, die al dan niet invloed hebben op de besluitvormers. Soms blijven we gewoon steeds hetzelfde doen en dat is frustrerend. We moeten onszelf een hogere norm stellen.

Greenhouse: Waarom is base-building de eerste strategie waar je je in je boek op richt?

Stephanie Luce: Base-building is de fundamentele kracht die underdogs hebben. Het is gebaseerd op de kracht van getallen, de kracht om samen te komen, of het nu in de vorm van een vakbond, gemeenschapsorganisatie of huurdersrechtenorganisatie is. Dat is een beetje de basis voor alle andere strategieën. Voor een succesvolle staking moet je een solide organisatie onder je collega’s hebben opgebouwd.

Greenhouse: Narratieve verschuiving is een andere strategie waar je je op richt. Waarom is dat belangrijk en wat zijn enkele voorbeelden van hoe narratieve verschuiving succesvol is geweest?

Luce: Soms wordt narratieve strategie opgevat als het schrijven van een goede slogan of persbericht. Wij zijn het gaan zien als iets veel diepers, als organiseren op een manier die naar mensen luistert, hun geschiedenis en identiteit begrijpt en mensen helpt om het algemene gevoel over wat er aan de hand is vorm te geven – begrijpen dat er problemen in de wereld zijn waar je mee worstelt, bijvoorbeeld dat de economie slecht is, maar wat is de onderliggende oorzaak daarvan? Wie zijn de schurken waartegen we vechten? De verschuiving van het narratief gaat over het betekenis geven aan grotere trends in de samenleving.

Base-building is de fundamentele kracht die underdogs hebben. Het is gebaseerd op de kracht van getallen.
Als voorbeelden hebben we het over Occupy Wall Street en de beweging voor gelijkheid van huwelijken. Veel mensen denken aan Occupy Wall Street als een protest, maar de grootste impact was het veranderen van het verhaal, het veranderen van het begrip van wat de oorzaak was van de economische crisis van 2008 en wat enkele manieren zijn om uit die crisis te komen, zodat we niet alleen huiseigenaren met een laag inkomen de schuld geven. Occupy ontwikkelde een verhaal over de 1% en de 99%, en dat hielp om het idee van wie de drijvende kracht achter verandering is opnieuw vorm te geven.

Wie zijn de schurken waartegen we vechten? De verschuiving van het narratief gaat over het betekenis geven aan grotere trends in de samenleving.

Greenhouse: Een groot probleem waar progressieven mee te maken hebben is dat de andere kant zoveel geld heeft, geld van bedrijven, geld van Koch-netwerken. Hoe kan de groep die jullie underdogs noemen dat overwinnen?

Bhargava: Als underdogs winnen, doen ze dat door meerdere machtsbronnen te gebruiken. De belangrijkste daarvan is people power, wat wij solidariteitsmacht noemen. Er zijn meer underdogs dan overdogs in bijna elke situatie, maar het is ook cruciaal voor underdogs om te ontwrichten. Daarmee bedoelen we niet alleen protesteren, hoewel protesteren heel belangrijk kan zijn, maar soms ook het functioneren van een onrechtvaardig systeem stoppen. Dit is wat arbeiders doen als ze gaan staken. Het is wat de Freedom Riders deden toen ze het gesegregeerde reizen tussen de staten verstoorden. Het houdt in dat gewone mensen grote risico’s nemen. Zonder dat is het vaak erg moeilijk om grote sociale veranderingen teweeg te brengen.

Greenhouse: Een andere strategie die je bespreekt is het momentum model. Hoe verschilt dat van base-building?

Bhargava: Momentum is zowel oud als nieuw. Het is nieuw in de zin dat online technologieën activisten in staat hebben gesteld om zeer snel grote aantallen mensen te verzamelen rond een brandhaard die de emoties van mensen beroert. Soms zijn die brandhaarden ongepland, zoals bij de moord op George Floyd. Soms kunnen mensen grote momenten in scène zetten, zoals milieuactivisten deden toen ze arrestaties organiseerden bij het Witte Huis van Obama om te protesteren tegen de Keystone XL pijplijn. Die momenten zijn gelegenheden om duizenden activisten samen te brengen, niet alleen voor een eenmalig protest, maar om ze te trainen in een visie en technieken om campagnes te lanceren als ze weer naar huis gaan. Het momentummodel combineert schaal met diepgang en probeert agenda’s op lokaal niveau in beweging te krijgen.

Greenhouse: De United Auto Workers hebben onlangs een van de meest succesvolle stakingen in decennia neergezet. Hebben zij een van uw zeven strategieën gebruikt?

Luce: Ze hebben zeker ontwrichtende macht gebruikt. Ze gebruikten de macht om de autobedrijven stil te leggen en hen te laten lijden en veel geld te laten verliezen. Die ontwrichtende macht berustte ook op solidariteitsmacht, want ze moesten ervoor zorgen dat ze cohesie binnen de vakbond hadden. Mensen die klaar zijn om te staken, steunen elkaar.

Nu ze van de staking overstappen op een ambitieuze organisatiecampagne, zullen ze zowel de basisversterkende benadering als de momentumbenadering gebruiken om te proberen de autofabrieken de komende maanden te organiseren.

Greenhouse: Een van de grootste uitdagingen voor de vakbonden op dit moment is dat meer dan een jaar nadat werknemers bij Starbucks, Amazon, Trader Joe’s, REI, Chipotle en Apple voor het eerst een vakbond oprichtten, geen van hen een eerste contract heeft. Wat adviseert u hieraan te doen?

Luce: Dit is een voorbeeld waar we een grote verstoring van de macht van bedrijven nodig hebben. Het spel is tegen deze werknemers uitgespeeld. Ze hebben niet dezelfde economische macht en verstorende kracht die de autowerkers hebben. Ze hebben niet de mogelijkheid om op strategische manieren te staken die de bedrijven zo drastisch stilleggen. Dus zullen ze moeten vertrouwen op andere vormen van allianties, andere partners die macht kunnen bundelen en economische macht kunnen verstoren. Dat kunnen bredere kringen zijn van vakbonden en arbeiders en niet-vakbondsleden die samenkomen. Het kunnen ook gemeenschapspartners zijn.

Greenhouse: Onze natie zal ongewoon belangrijke verkiezingen houden in november 2024. Je hebt het over electorale verandering als strategie. Welke strategieën beveelt u aan voor de verkiezingen van 2024?

Bhargava: Verkiezingsstrategieën die alleen over kandidaten gaan zullen waarschijnlijk niet slagen. Er heerst cynisme over de politiek omdat ze niet consequent voor materiële verbetering in het leven van mensen heeft gezorgd. Meedoen aan verkiezingen vereist een langetermijnaanpak. Ons boek bevat voorbeelden waar verkiezingsstrategieën worden aangestuurd door gemeenschapsgroepen en vakbonden die mensen niet alleen uitnodigen om te gaan stemmen, maar die mensen ook uitnodigen om deel uit te maken van organisaties om te werken aan de problemen waar zij het meest om geven. Die gemeenschapsgerichte aanpak zal nog belangrijker worden in 2024, wanneer veel gemeenschappen geteisterd worden door wanhoop of een diep wantrouwen jegens de gevestigde politieke partijen. Dat model zal centraal komen te staan als we het soort opkomst willen krijgen, vooral van jongeren en gekleurde gemeenschappen, waar we allemaal op hopen.

Greenhouse: Wat hoop je met dit boek te bereiken, behalve de verkoop van duizenden exemplaren?

Bhargava: Wij stellen dat grote strategen worden gemaakt, niet geboren. Wij denken dat de tijd rijp is voor een grootschalige investering in duizenden gewone mensen om de Ella Bakers en Bayard Rustins van onze tijd te worden. Dat soort strategische nauwkeurigheid moet op grote schaal worden onderwezen. De uitdagingen waar we voor staan zijn zo groot en ontmoedigend dat we zonder vele duizenden mensen die in staat zijn om de machtsverhoudingen in onze samenleving te begrijpen en wat de aangrijpingspunten zijn, niet zullen winnen. Een grote hoop van dit boek is dat het bijdraagt aan het democratiseren van goede strategie, dat het strategie toegankelijk maakt voor veel meer mensen in de komende jaren.

Bestel Practical Radicals