De Europese verkiezingen doen denken aan verkiezingen in Rusland; hoe men ook stemt, de uitslag verandert niets aan de dictaten die over het volk zullen neerdalen. Wie niet stemt, zoals Thierry Baudet, verandert daar net zo weinig aan als de Rus die thuis blijft en nog een borreltje neemt op de goede afloop. Met één verschil; voor een kritische Rus is er weinig hoop, maar voor Thierry Baudet en mijzelf is die er wel. Want wij hebben Frankrijk. Als iemand de Europese bezettingslegers kan verslaan is dat het Europese zwarte schaap waar we beiden een band mee hebben.
De laatste keer dat de Franse kazen werden geconfisqueerd door een bezetter kwam deze met de schrik vrij. Samen delen: wij een kaasje, zij een kaasje, zo kwamen de Fransen de oorlog door. Hoe kan zo’n volk hoop bieden voor wie de Europese macht wil beperken?
‘It’s the economy, stupid’. Voor de economische wapens van mass-destruction die de Grieken op de knieën bracht is Frankrijk niet gevoelig. In mijn nieuwe vaderland is de economie van ondergeschikt belang. Aanvallen van de EU op het Franse begrotingstekort en de nationale schuldratio zullen net zo effectief zijn als een stormloop op de Franse stellingen bij de Somme.
Ik ben ondernemer in Frankrijk en dat hou ik het beste voor me. Ik ken geen plek waar het ondernemen in slechter daglicht staat dan onder de Franse zon. Een lang verhaal dat een korte illustratie verdient. Aan tafel bij een landelijk gebeuren, met paté en boerenkaas, wilde ik de jongste zoon van het boerengezin een compliment geven. In zijn vrije tijd ging hij erop uit om schapen te scheren in de omgeving. Hij verdiende daar een centje mee. ‘Goh, hij is al een kleine ondernemer’, zei ik vol bewondering. Het glas rode wijn van zijn moeder bleef hangen in de lucht, de rug werd gerecht; ‘Nee, nee, hij is geen ondernemer hoor! Hij scheert schapen omdat hij het leuk vindt’. Het was alsof ik de knul beledigd had, ondernemen is vies. Wie de CEO van L’Oreal wordt lees je hier niet op de voorpagina . Een ambtenaar bij de kamer van koophandel heeft meer aanzien dan wie een bedrijf begint. En dus meer macht.
Frankrijk is het zorgenkindje van de unie. Iedereen groeit behalve Frankrijk. Concurrentiekracht, werkloosheid en handelstekort verbeteren niet of nauwelijks. Dat de pensioenleeftijd onder Hollande omlaag ging is een teken aan de wand, Frankrijk heeft zijn eigen agenda. Hollande en zijn volk hebben andere prioriteiten dan economische. Kort werken, vroeg met pensioen, een machtig ambtelijk apparaat, ze kosten handen vol geld, maar zitten even diep geworteld in de cultuur als de revolutie die ondanks het tijdsverloop nooit ver weg is.
Wat zou er gebeuren als Frankrijk op het Brusselse strafbankje terecht komt en bijvoorbeeld boetes krijgt omdat het begrotingstekort niet tijdig wordt verkleind? Want daar ziet het naar uit. Zal men de identiteit even makkelijk laten schieten als de Grieken dat deden, toen ze hun familiebedrijven en de lange lunch in de schaduw van olijfbomen offerden aan hun concurrentiekracht? Ik betwijfel het. Denk aan de kernproeven van Chirac, aan de foie gras of aan de invasie van Irak. Frankrijk doet niet wat een ander vindt dat het moet doen en dat is deels een verklaring voor de periode Vichy. Wie goede camembert kan eten komt niet in verzet.
Mijn zaken vertonen dezelfde trend als die van mijn nieuwe vaderland, maar het deert me niet. Integendeel. Sinds we lazen dat het slecht is om te bezuinigen op ons energieverbruik heeft het economisch beleid van Hollande er in mij een aanhanger bij. Hoe minder groei, hoe beter. Krimpen mag ook en laat de tekorten gerust oplopen. Frankrijk is de lont in het Europese kruidvat. Wie dat wil kan hopen dat de Europese bezetter in Frankrijk zijn Waterloo vindt.
Alex Francino - Metdehollandseslag.com
Het kan aan de uitdagende toon van het artikel liggen maar voor mij wordt dit artikel pas echt interessant bij “hoe minder groei, hoe beter”. Jammer dat je daar niet dieper op in gaat want vanuit een duurzaamheidsperspectief (het blijft hier duurzaamheidsnieuws natuurlijk) is dat een erg belangrijk thema dat teveel in de taboe-sfeer hangt. Hoe beeindigd Frankrijk haar economische groei? Wat kunnen wij van de Fransen leren? Kan Degrowth wel zonder dat (totaal willekeurig voorbeeld) de werkloosheid zo hoog oploopt dat de voorsteden van Parijs vol rellende jongeren en brandende auto’s staat? Is Europa met haar “sustainable growth” en “green growth” een tegenwerkende kracht? Graag hoor ik hoe jij tegen groei aankijkt vanuit een Frans perspectief.