Het geruchtmakende rapport, waarmee minister Henk Kamp de schaliegaswinning in Nederland wil forceren, is nu toch openbaar gemaakt en met een begeleidende brief naar de Tweede Kamer gegaan.
Het stuk, dat al eerder als ‘broddelwerk’ werd aangemerkt, geeft inderdaad opvallend weinig harde informatie. De feitelijke informatie die voorhanden is wordt gebaseerd op bronnen van niet vergelijkbare omstandigheden (vooral die in de VS). De onderzoekers erkennen dat aanvullend, vooral locatiespecifiek onderzoek, noodzakelijk is.
Tegelijkertijd wordt wetgeving die niet ingaat op de specifieke omstandigheden van schaliegas winning, wel voldoende geacht als kader voor het bepalen van de noodzakelijke veiligheidsmarges.
Maar het belangrijkste punt, of we met schaliegaswinning überhaupt geld kunnen verdienen, wordt niet besproken. Wel geeft het rapport een vingerwijzing. Er wordt gemeld dat er voor het winnen van schaliegas meer putten nodig zijn dan voor conventioneel gas. Hoe veel, blijft open. En als vergelijking wordt aangegeven dat per put maar hooguit een jaar nodig is voor de aanleg, waarbij de meeste overlast plaatsvindt. Maar wat ook niet wordt gezegd is dat een put hooguit drie jaar produceert.
In de VS zijn ze daar inmiddels achter: per veld zijn er jaarlijks duizenden nieuwe putten nodig om de productie enigszins op peil te houden. Dus op duizenden plaatsen een jaar van overlast. En de kosten daarvan zijn nu al hoger dan de gasopbrengsten…
Tel daarbij op dat de geschatte hoeveelheid winbaar gas gemiddeld goed is voor een jaar of zes Nederlands verbruik, de onvoorspelbare kostenexplosie die bij de winning kan voorkomen, de vernietiging van natuur en de risico’s van winning, en ook nog eens de vertraging in de ontwikkeling van hernieuwbare energiebronnen die we gaan oplopen, dan is de conclusie in hoofdletters: NIET DOEN.
Henk Kamp is echter functioneel blind voor deze argumenten omdat de belofte van nieuwe miljarden aan aardgasbaten voor de overheid mee gaan helpen om het financieringstekort op papier te verkleinen. Want de grondstoffenvoorraad van een land telt natuurlijk wel mee bij de beoordeling van de kredietwaardigheid. Een financieel handigheidje waarvoor misschien wel een kwart van het land voor decennia naar de knoppen wordt geholpen.
Klein lichtpuntje: het rapport moet nog door de kamer. En Diederik Samsom was ooit bij Greenpeace. Maar of hij zich dat nog herinnert….
Links:
Wat Duurzaamnieuws.nl eerder schreef over schaliegas
