Wijzelf als individu en de planeet als geheel zijn uitgeput door het leven dat we leiden. De gevolgen daarvan kunnen niet uitblijven. De verbondenheid in uitputting kan leiden tot radicale klimaatacties. Links en rechts klimaatrealisme, verenigt u, is de boodschap.
Ajay Singh Chaudhary is politiek theoreticus. In zijn boek “The Exhausted of the Earth” bespreekt hij hoe uitputting een individueel probleem is dat verband houdt met de toestand van de wereld als een relatie tussen klimaat en politiek. We leven in een tijd waarin ons ecologische, sociale en economische leven uitputtend is. Onder het kapitalisme worden we niet allemaal op dezelfde manier beïnvloed en er is een klasse van mensen die verantwoordelijk is voor onze uitputting die verder gaat dan Elon Musk of Jeff Bezos.
Klimaatverandering wordt vaak als een politiek onderwerp gezien, maar het is geen denkbeeldige politiek van universele consensus of anti-politiek van technologische redding. Het is een strijd tussen echte mensen met werkelijke verschillen en belangen. Chaudhary stelt dat klimaatverandering over macht gaat en dat politici in het noorden dit zelden op die manier benaderen. Hij bespreekt twee belangrijke benaderingen van klimaatactie: “rechts klimaatrealisme” en “links klimaatrealisme”.
Chaudhary vindt klimaatrealisme van links tot rechts
Rechts klimaatrealisme omvat het behouden en versterken van bestaande politieke en economische macht, terwijl links klimaatrealisme zich richt op een circulair economisch systeem en een langzamer leven, waarin de staat bepaalde sectoren domineert. Chaudhary bespreekt Joe Biden als een voorbeeld van een rechtse klimaatrealist, waarbij hij stelt dat het verslaan van China en het behouden van bestaande instabiliteit deel uitmaken van het beleid.
Hij benadrukt echter dat de benadering van “de rest van ons”, oftewel links klimaatrealisme, essentieel is. Dat gaat over het accepteren van de wetenschappelijke feiten en het opbouwen van een wereld die verlost is van sociale, economische en ecologische wanhoop en uitputting.
Chaudhary benadrukt dat traditionele mechanismen zoals verkiezingen en demonstraties niet genoeg zijn om merkbare verandering voor klimaatkwesties teweeg te brengen. Hij moedigt linkse klimaatrealisten aan om buiten de gebaande paden te denken en netwerken op te bouwen met mensen en groepen buiten de traditionele politieke ruimten. Hij gelooft dat emoties een rol kunnen spelen in het vormgeven van politieke actie, en merkt op dat veel klimaatteksten zich focussen op eco-angst en solastalgie (emoties door klimaatverandering), maar het ontbreekt aan een begrip van een meer onbewust gevoel van uitputting.
Die uitputting kan een gevoel van solidariteit creëren en mensen verenigen. Hoewel het begrijpelijk is dat we ons verenigen over hoe uitgeput we zijn, waarschuwt Chaudhary dat we niet passief moeten worden. Uitputting moet het begin zijn van actie waarbij we samenwerken en voortbouwen op dit gedeelde gevoel. Chaudhary benadrukt dat rechtse groeperingen in het noorden van de wereld dit beter begrijpen dan links, en links kan hier van leren door inspiratie op te doen over de hele wereld.
Grensoverschreidend denken en handelen
Chaudhary bekritiseert ook de idealisering van een industriële arbeider als de drijvende kracht achter verandering in landen als het VK en de VS. Hij betoogt dat we internationaal moeten denken en organiseren, omdat productie verspreid is over de hele wereld en klimaatverandering een grensoverschrijdend probleem is. Hij benadrukt dat we een ander soort realisme nodig hebben om het grootste aantal mensen wereldwijd aan te spreken, van boeren in het zuiden van de wereld tot boeren in het noorden. We kunnen “best goede dingen” bereiken door belangrijke aspecten van het sociaaleconomische leven te veranderen en creatief te werken binnen ecologische beperkingen.
Maar strategisch handelen om verandering bewerkstelligen sluit geweld niet uit. In het verleden kwamen zowel gepland als spontaan geweld voor, zoals bij de suffragettes, Martin Luther King en Gandhi. Hij benadrukt echter dat geweld niet de belangrijkste strijdmethode moet zijn en dat links klimaatrealisme op verschillende terreinen moet werken, zoals sportclubs, kunstbewegingen of regeringen, om succesvol te zijn.
Radicale ideeën niet verbieden
Chaudhary benadrukt dat zijn ideeën behoorlijk radicaal kunnen zijn, maar ze moeten niet verboden worden. Hij legt uit dat de klimaatcrisis niet de apocalyps is die plotseling over ons komt, maar dat het al aan het gebeuren is. Hij benadrukt dat we actie kunnen ondernemen om deze crisis aan te pakken.
Kortom, Chaudhary betoogt dat uitputting niet alleen een individueel probleem is, maar verweven is met de toestand van de wereld. Hij pleit voor een benadering van klimaatactie gebaseerd op zowel rechts als links klimaatrealisme, waarbij de focus ligt op het accepteren van wetenschappelijke feiten, het opbouwen van een circulaire economie en het creëren van een wereld zonder sociale, economische en ecologische uitputting. Hij moedigt ook aan tot nieuwe benaderingen van politieke actie, waarbij emoties een rol kunnen spelen.
Uitputting en revolutie
Uitputting leidde in het verleden al vaker tot revoluties. Dan ging het vooral over fysieke uitputting, als gevolg van onderdrukking en / of uitbuiting. Gebrek aan brood (en zelfs koek) leidde de Franse revolutie in. Ook de Russische revolutie ontstond uit armoede. Maar de vormen van uitputting die hier beschreven worden hebben nieuwe aspecten in zich: mentale uitputting van mensen die tot wanhoop leidt, en ecologische uitputting van de planeet als geheel. En, ook voor het eerst, ze is globaal, wereldwijd. Maar let op, bij elke revolutie wisselt de macht, maar verdwijnt ze niet. Met uiteindelijk een volgende crisis als resultaat. Om moe van te worden.
