Extreme hitte in de oceanen passeerde al in 2014 het "point of no return" en is volgens onderzoek de nieuwe norm geworden. Wetenschappers analyseerden de oppervlaktetemperaturen van de zee in de afgelopen 150 jaar, die zijn gestegen als gevolg van de opwarming van de aarde. Ze ontdekten dat extreme temperaturen die een eeuw geleden slechts 2% van de tijd voorkwamen, sinds 2014 minstens 50% van de tijd over de oceaan hebben plaatsgevonden.
In sommige hotspots komen 90% van de tijd extreme temperaturen voor, met ernstige gevolgen voor de natuur. Meer dan 90% van de warmte die wordt vastgehouden door broeikasgassen wordt geabsorbeerd door de oceaan, die een cruciale rol speelt bij het handhaven van een stabiel klimaat.
Van Houtan en zijn collega Kisei Tanaka zijn ecologen die een onderzoek begonnen omdat ze wilden zien hoe extreme hitte verband hield met het verlies van kelpbossen voor de kust van Californië, schrijft The Guardian.
Andere wetenschappers meldden in 2019 dat het aantal hittegolven dat de oceanen van de planeet aantast, sterk was toegenomen, waardoor delen van het zeeleven zijn gedood als "bosbranden die enorme bosgebieden vernietigen".
Van Houtan en Tanaka ontdekten dat er geen mate van extreme hitte bestond en breidden hun werk daarom wereldwijd uit. De studie, gepubliceerd in het tijdschrift Plos Climate, onderzocht de maandelijkse temperatuur in elk deel van de oceaan van één graad voor één graad en stelde de hoogste temperatuur in de periode van 50 jaar vast als maatstaf voor extreme hitte.
Voorbij kantelpunt
De wetenschappers onderzochten vervolgens temperatuurrecords van 1920 tot 2019, het meest recente beschikbare jaar. Ze ontdekten dat in 2014 meer dan 50% van de maandelijkse records over de hele oceaan de eens in de 50 jaar extreme hitte-benchmark had overtroffen. De onderzoekers noemden het jaar waarin het percentage de 50% overschreed en er in de jaren daarna niet meer onder viel, het 'point of no return'.
In 2019 was het aandeel van de wereldoceaan dat lijdt onder extreme hitte 57%. "We verwachten dat dit alleen maar verder zal stijgen", zegt Van Houtan. Maar de extreme hitte was bijzonder hevig in sommige delen van de oceaan, aangezien de Zuid-Atlantische Oceaan in 1998 het point of no return was gepasseerd. "Dat was 24 jaar geleden - dat is verbazingwekkend", zei hij.
Het aandeel van de oceaan dat extreme hitte ervaart in sommige grote ecosystemen is nu 80%-90%, onder de vijf zwaarst getroffen gebieden bevinden zich de noordoostkust van de VS en Canada, voor Somalië en Indonesië, en in de Noorse Zee.
"Je zou je moeten bekommeren om schildpadden, zeevogels en walvissen, maar zelfs als je dat niet doet, zijn de twee meest lucratieve visserijen in de VS, kreeft en sint-jakobsschelpen, precies op die plekken," zei Van Houtan, terwijl 14 visgebieden in Alaska onlangs tot federale rampgebieden zijn verklaard.
De warmte-inhoud van de bovenste 2.000 meter van de oceaan vestigde in 2021 een nieuw record, het zesde op rij. Professor John Abraham van de Universiteit van St. Thomas in Minnesota, een van de teams achter de beoordeling, zei dat de warmte-inhoud van de oceaan het meest relevant was voor het wereldwijde klimaat, terwijl oppervlaktetemperaturen het meest relevant waren voor weerpatronen, evenals voor veel ecosystemen.
“Oceanen zijn cruciaal om klimaatverandering te begrijpen. Ze bedekken ongeveer 70% van het aardoppervlak en absorberen meer dan 90% van de opwarming van de aarde", zei Abraham. “De nieuwe studie is nuttig omdat de onderzoekers kijken naar de oppervlaktetemperaturen. Ze constateert dat er een grote toename is in extreme hitte aan het oppervlak van de oceaan en dat de extremen in de loop van de tijd toenemen.”
