[advertorial] Het is geen toeval dat Nederland de thuisbasis is van het internationale kantoor van Greenpeace: ons (democratische) rechtssysteem garandeert de vrijheid die nodig is om zonder angst voor represailles milieuschandalen aan het licht te brengen. De agressieve arrestatie en maandenlange opsluiting van dertig Greenpeace-actievoerders in Rusland, laat zien wat er gebeurt als deze vrijheden niet vanzelfsprekend zijn.
‘Vrijheid van meningsuiting en het recht op vreedzaam protest zijn heilige begrippen, zonder die twee kan er geen echte democratie zijn’, schreef Kumi Naidoo, directeur van Greenpeace International, afgelopen voorjaar op zijn blog naar aanleiding van de onrusten op het Taksimplein in Turkije. Zijn woorden zijn net zo goed van toepassing op de huidige situatie in Rusland. Daar zaten dertig opvarenden van het Greenpeace-schip de Arctic Sunrise maandenlang in voorarrest. Hun voorlopige vrijlating verandert niets aan de absurde aanklachten van piraterij en 'hooliganisme' en de jarenlange gevangenisstraf die hen nog boven het hoofd hangt. Hun misdaad? Een vreedzaam protest tegen de roekeloze pogingen van staatsbedrijf Gazprom om naar olie te speuren op de Noordpool.
Verandering oogsten
Waarom kiest Greenpeace ervoor actie te voeren in een land dat het niet zo nauw neemt met mensenrechten als vrijheid van meningsuiting en het recht op protest? Is dat niet een onnodig groot risico? Het antwoord is duidelijk: Greenpeaceis dáár aanwezig waar het milieu in gevaar is, ook als dat in 'lastige' landen is. Dat betekent niet dat we geen zorgvuldige afweging maken tussen risico's en de milieuwinst die we kunnen behalen; veiligheid voor onze mensen is altijd prioriteit.
Het is cruciaal dat het aantal lokale vrijwilligers en medewerkers van Greenpeace groeit in landen waar de milieuproblemen het grootst zijn, zoals bijvoorbeeld in de snel groeiende economieën van China of India. . Daarom opende Greenpeace de afgelopen decennia kantoren in landen die je niet direct associeert met democratische rechten als de vrijheid van meningsuiting. In de Democratische Republiek Congo bijvoorbeeld, waar we vanuit Kinshasa al jaren campagne voeren voor het behoud van bossen. Je kunt er 's avonds niet veilig over straat, kritisch zijn over een wantrouwende regering is op zijn zachtst gezegd ingewikkeld en lokale actievoerders moeten er rekening mee houden dat hun idealisme agressie oproept. .
En China, een van de snelst groeiende economieën, , ondervindt steeds meer de gevolgen van die groei: met de economische welvaart, neemt ook de ernst van milieuproblemen toe. Greenpeace krijgt van de heersende Communistische Partij relatief veel ruimte om te opereren, omdat de regering de omvang en ernst van veel milieuproblemen erkent. Uit het meest recente jaarverslag van Amnesty International blijkt dat die ruimte er voor veel andere criticasters niet is: de autoriteiten hebben politieke activisten en mensenrechtenverdedigers nog altijd stevig in hun greep. Velen zijn het slachtoffer van pesterijen, intimidatie en willekeurige detentie.
Shell: breek met Gazprom
Greenpeace International directeur Kumi Naidoo noemde de protesten op het Turkse Taksim-plein ‘Een strijd voor het recht op vreedzaam protest; een strijd om te kunnen zeggen dat mensen en de natuur belangrijker zijn dan de zakelijke belangen van machtige elites en hun onstilbare honger naar winst.’ Ook het protest tegen de boorplannen van Gazprom gaat precies om die tegenstelling: grote bedrijven hebben het recht niet om de aarde te besmeuren, uit te knijpen en als wegwerpartikel te behandelen. Daarom komt Greenpeace in actie, daarom nemen we ook risico’s: wat er op het spel staat is simpelweg té groot om je rug toe te keren.
Zakenpartners van Gazprom, zoals Shell, zouden beter moeten weten dan samen te werken met bedrijven die willens en wetens een milieuramp riskeren in het kwetsbare Noordpoolgebied en degenen die daartegen in opstand komen de mond willen snoeren. Opkomen voor de Noordpool is geen misdaad. Daar kunnen de twee maanden cel voor dertig Greenpeace-actievoerders niets aan afdoen. Greenpeace laat zich de mond niet snoeren, en roept oliegigant Shell daarom nu op de banden met staatsbedrijf Gazprom – waarmee ze plannen hebben om samen op de Noordpool te boren – definitief te verbreken. Daarom roepen we iedereen op een brief te sturen aan Ben van Beurden, vanaf 1 januari 2014 de nieuwe bestuursvoorzitter van Shell, met de vraag een streep te trekken door de samenwerking met dubieuze zakenpartner Gazprom.
Vind jij recht op vreedzaam protest ook belangrijk? Juist nu? Kom dan in actie en steun onze strijd tegen Noordpoolboringen op SaveTheArctic.org
