Het is ook nooit goed met de economie. Neem het volgende tot u: op vrijdagochtend 10 januari van het jaar des heren 2014, kopt een artikeltje in het Financiëele Dagblad ‘Zachte winter kan economische groei bederven’. Nu weet ik wel dat economische groei aan velerlei oorzaken van bederf onderhevig is, maar een zachte winter? Gelukkig staat een nijvere medewerker van ons aller Centraal Buro voor de Statistiek klaar om tekst en uitleg te geven.
Die uitleg luidt als volgt: in een zachte winter is er minder consumptie van gas om de woning te verwarmen. Minder consumptie wordt dan niet gecompenseerd door minder import, maar leidt in Nederland tot minder eigen productie
De man zal het wel goed bedoelen, en het FD zal het beleid van de overheid wel volgen dat je nooit een vakkundige specialist in moet zetten op corresponderend beleidsterrein (gezien het aantal economisch en financieel geschoolde ministers in deze tijden van economische en financiële crisis). Maar toch.
Als gevolg ontpopt zich hier onbedoeld en onverwacht de waarheid achter de nieuwe werkelijkheid: economische groei is slechts bedoeld voor een kleine elite. En niet langer voor u en ik. Want als de uitleg van de CBS-medewerker klopt, dan betekent het impliciet dat hij spreekt over de economische groei voor de partijen die profiteren van het aardgas. Dat zijn vooral de Staat der Nederlanden, de Koninklijke Shell en Exxon (u weet wel, die oliemaatschappij die wetenschappers betaalde om klimaatverandering te ontkennen), samen verenigd in de NAM die onze gasvelden exploiteert en de Groningse bodem doet beven.
Voor ons, gewone kleinverdieners, zou de redenering juist andersom luiden. Brandstof is een kostenpost, en wanneer wij als gevolg van warmer weer minder hoeven te stoken, houden we meer geld over voor andere consumptie. Gas of een nieuwe jas, als het ware. En meer consumentenbestedingen leiden in het algemeen tot economische groei. Althans, dat is toch de mantra van onze Eerste Minister, die ons doorlopend nieuwe auto’s en huizen wil aansmeren.
Toch gloort er hoop aan de horizon, vooral voor de duurzamen onder ons. Want wij duurzamen, wij zijn in het algemeen helemaal niet zo gecharmeerd van economische groei. Nu zijn we dat ook niet van klimaatverandering, maar de kans die ons hier geboden wordt mogen we ons niet laten ontglippen. Als een opwarmend klimaat ons helpt om de economische groei te bestrijden, mogen we dan het doel de middelen laten heiligen? Laat dan de temperatuur nog maar een paar graden oplopen, dan zijn we zo van die economische groei af. Ware het niet dat economische groei juist de aandrijver is van klimaatverandering. Alsof je door de hond én de kat gebeten wordt.
De echte conclusie van dit anekdotisch intermezzo is, dat economie en economisch resultaat vooral het domein is van goochelaars met trukendozen, die iedereen een eigen schijnwereld kunnen voortoveren die aan de gewenste verwachtingen voldoet. Daarom worden de regels waarmee economisch resultaat wordt berekend ook doorlopend aangepast.
Economische voorspellingen komen zelden of nooit uit. Dat kan ook niet, als de voorspelling volgens de ene regel wordt gedaan, de uitkomst door een andere regel wordt verklaard en elke econoom weer andere regeltjes gebruikt. Maar daar praat niemand over. O wee echter als het IPCC, bestaande uit 1500 vooraanstaande wetenschappers, op basis van tientallen jaren onderzoek volgens de zelfde definities met 95% zekerheid aangeeft dat het toedoen van de mens het klimaat verandert; dan staat de halve wereld op de achterste poten, dat zij die uitspraken durven doen zonder 100% zeker te zijn.
Ondertussen heeft de Noordpool zich tijdelijk in Chicago gevestigd, de Rivièra aan de Amstel en is het gezonde verstand kennelijk nog met Kerstreces.
Peter van Vliet