‘Hoge voedselprijzen zorgen voor minder honger’
Goedkoper voedsel zal de honger in de wereld niet doen afnemen, zegt Andrew MacMillan, ex-topambtenaar van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN (FAO). Hij pleit juist voor hogere voedselprijzen, gekoppeld aan de juiste sociale programma's.
Het overweldigende aanbod aan betaalbare voedingsproducten in iedere supermarkt is vandaag vanzelfsprekend geworden voor consumenten. Maar de werknemers in de wereldwijde voedingssector – van seizoenarbeiders in de fruitteelt tot serveersters in fastfoodketens – moeten het zelf vaak zien te redden met niet meer dan een hongerloon.
Veel kleine boerenfamilies, die het grootste deel van het voedsel in de wereld produceren, leven bovendien in precaire omstandigheden en zijn kwetsbaar voor prijsschommelingen en natuurrampen. Zeventig procent van de meer dan 840 miljoen mensen die honger lijden in de wereld, woont volgens VN-cijfers op het platteland.
Het gevecht om de klant leidt ook tot moordende concurrentie onder supermarkten. Zij rekenen de lagere consumentenprijzen door aan hun leveranciers, die dan weer snoeien in het loon van hun werknemers.
Subsidies
"Veel regering willen hun voedsel 'betaalbaar' houden, met het argument dat ze op die manier arme families toegang geven tot voedsel en dus honger voorkomen", zegt Andrew MacMillan, voormalig directeur van de afdeling Field Operations van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN (FAO), en samen met de Spaanse professor Ignacio Trueba auteur van het boek How to End Hunger in Times of Crises.
"De belangrijkste beleidsinstrumenten die rijke en groeilanden daarvoor gebruiken, zijn onder meer subsidies die goedkope voedingsproducten moeten compenseren aan de boeren. Ze heffen ook lage belastingen op het grootste deel van het voedsel."
Maar dat beleid loopt mank, vindt MacMillan. "De logica dat lage voedselprijzen de schaal van het voedselprobleem kleiner zullen maken, is fout. De hoofdreden waarom mensen honger lijden is immers dat ze zich niet het voedsel kunnen veroorloven dat ze nodig hebben, zelfs wanneer de prijzen laag zijn."
Koopkracht
De sleutel ligt volgens MacMillan bij de koopkracht van de armen. "In plaats van consumenten te beschermen tegen een volledige en eerlijke prijs voor voedsel, lijkt het zinvoller om prijzen te verhogen en de koopkracht van de armen te doen toenemen."
"Neem nu fair trade. Door dat systeem hebben consumenten ontdekt dat hogere prijzen voor eindproducten correct doorgerekend kunnen worden aan alle betrokkenen in de productieketen, vooral boeren en werkkrachten in de landbouw. Hogere prijzen zijn wellicht de beste marktgerichte optie om armoede en honger op het platteland te bestrijden."
Maar hogere prijzen alleen zijn niet voldoende, vult MacMillan aan. "Ook inkomenssteun, geïndexeerd volgens de prijzen van voedsel, is nodig om honger onder arme families op korte termijn uit te bannen. Althans totdat landen hun economieën op een meer gelijke manier beginnen besturen."
Volgens MacMillan is er vandaag al bijna voldoende voedsel beschikbaar om iedereen genoeg te eten te geven. "Vaak wordt gezegd dat de grootste uitdaging voor de toekomst zal zijn om voldoende voedsel te produceren. Maar ik was verrast toen ik de uitkomst van mijn berekeningen zag: de globale vraag naar voedsel zou met niet meer dan 2 procent stijgen, willen we de honger in de wereld overwinnen. Het gaat vooral om toegang tot voedsel."
Bron: IPS
Meer artikelen uit de categorie: Inzicht
Alvast bedankt - en blijf gezond!
Team Duurzaamnieuws
Eens met de redenatie van Klaas. Het geluid vanuit de industrie is vaak dat de consument moet betalen voor duurzaam voedsel. Maar als je ziet dat veelal 40-50%(!) van marge op voedselprijzen ten goede komt aan de supermarkten en andere commerciele entiteiten in het eind van de keten (end slechts een paar procent bij de boer), dan vraag ik mij af of hogere prijzen voor de consument de boer gaan helpen. Ik ben bang dat dit eerder de entiteiten zullen zijn in het eind van de keten (supermarkten, etc.) die zullen profiteren. Uiteindelijk is de drijvende factor in het verdienmodel van onze maatschappij nog steeds (anonieme) marktwerking en concurrentie en zoekt dit model uiteindelijk de bodem weer op en errodeert het alle goede initiele intenties. Supermarkten moeten concureren en hebben deze marges nodig om hun dure reclame campagnes te betalen en om hun aandeelhouders tevreden te houden. Dus het gevaar is groot dat de meerprijs die de consument bereid is te betalen uiteindelijk en op termijn weer in de zakken van de top-laag verdwijnt. Oplossing zou kunnen zijn om directere relaties tussen eindconsument en de boer te bevorderen, informatie over verdiensten in de keten transparanter te maken alle overbodige schakels in de keten die willen meegraaien in de ruif (en niets bijdragen) uit te schakelen.
Fairchar voor verbetering koopkracht en energievoorziening arme boeren met behulp van biocharity! Doe of denk mee! Stuur na bekijken van de website email naar info@fairchar.com. We hebben goede mensen nodig.
En als je dan bedenkt dat het voedsel dat zo ‘goedkoop’ is niet voedzaam genoeg is om een mens te voeden weet je dat het probleem veel en veel groter is dan hierboven genoemd. De zogenaamde ‘welvaartsziekten’ komen veel meer bij de armere bevolkingsgroepen in Westerse landen voor omdat junkfood goedkoper is dan verse eerlijke levensmiddelen. Gelukkig kunnen we hier allemaal wat aan doen door bewuste keuzes te maken bij wat je in je mond stopt.
@Blije Economie: @: “steeds vloeit het geld naar boven naar de rijken” .. “geen bewijs, de historie en de praktijk toont dit aldoor aan.”
Zo kun je alles beweren met verwijzing naar de praktijk.
De bewering hierboven is: “hogere lonen zorgen voor minder honger”
De redenering van Andrew MacMillan, ex-topambtenaar van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN klinkt heel plausible. Maar hier meteen een teleurstelling, want de prikkels in de economie werken anders zo is al tijden aangetoond. Hoe je het ook doet, steeds vloeit het geld naar boven in de denkbeeldige piramide waar de rijken onder ons boven vertoeven en de armere mensen onder aan de piramide zitten (werken meestal). En die ‘constructie’ verandert niet door prijzen hoog of laag te houden, wel of geen subsidie te geven of welke andere goedbedoelde maatregel ook. De heersende economie zal dit alles weerstreven. Deze constatering vraagt geen bewijs, de historie en de dagelijks praktijk toont dit aldoor aan. Wil je een andere verdeling van inkomen, dan zijn er andere prikkels in de economie nodig. En dat kan. — Lees dit als een uitnodiging.