Een lunch van plastic deeltjes is wat ons te wachten staat, getuige deze film waarin je kunt zien hoe plankton plastic verorbert. Dat plankton verdwijnt vervolgens weer in de vis die wij eten. Grote kans dat ons dat zwaar op de maag gaat liggen.
Verity White van Five Films maakte opnames onder een microscoop in het Plymouth Marine Laboratory in het VK. Ze volgde daarbij het onderzoek van Matthew Cole naar de impact van microplastic deeltjes op zoöplankton in zee.
Om het probleem zelf te kunnen zien heeft het team copepoden - een soort zoöplankton – omgeven met kleine fluorescerende polystyreen korrels, en gekeken hoeveel van het vreemde materiaal ze opaten. "We keken ernaar in slechts één druppel water", zegt White.
Zoöplankton voedt zich meestal met algen in water. Ze creëren stroompjes met hun poten en trekken voedsel zo naar zich toe. Ook bleken ze onderscheid te kunnen maken tussen verschillende soorten algen, via chemische en aanrakingsreceptoren. Die werken echter niet perfect: zo komen er stukjes plastic van vergelijkbare grootte van de algen in hun voedselstroom terecht.
Het proces is drie uur lang gefilmd en je kunt zien hoe de fluorescerende bolletjes door de lichamen van de copepoden bewegen. "Het plankton zwom voortdurend en en nam constant voedsel op." zegt White.
Soms werd het plastic na een paar uur weer uitgescheiden. Maar het kan wel tot een week in het plankton blijven als er weinig voedsel in de omgeving is. Bovendien vertraagt de aanwezigheid van plastic de opname van echt voedsel, waardoor het plankton verzwakt en uiteindelijk af kan sterven. En natuurlijk blijft het probleem van doorgeven van het plastic naar hogere lagen van de voedselketen, tot het uiteindelijk op ons bordje terecht komt.
Het direct opnemen van plastic als voedsel is inmiddels bij meer organismen aangetroffen, zoals krab en oesterlarven.
Bekijk hier de film:
Algalita Marine Research Foundation maakte een filmpje over plastic in de open oceanen. Ze noemde de film: ‘De synthetische zee; ’s werelds grootste afvalberg wordt gevormd door het plastic in de oceanen’. Volgens proeven die zij hebben gedaan, zouden er 6 keer meer plastic deeltjes in de oceanen ronddrijven dan plankton.
Als plankton plastic eten, hoe zit dit dan bij zeewier en algen die gekweekt worden voor consumptie?
Wat toch een schrikbarende troep aan afval. Waarom “SMIJT” men alles maar in zee, in het bos, in het park of waar dan ook. Eigenlijk zouden alle landen een hele hoge statiegeld op plastic moeten heffen. Want de mens opvoeden schijnt niet te realiseren. Ik ben al blij dat Nederland geen gratis plastic tasjes meer beschikbaar stelt in winkels. Ik zou niet weten hoe we dit moeten oplossen, maar wat ik wel weet dat men zo langzamerhand onze natuur aan het vernietigen is.
Hoe weren we het schadelijke plastic uit voedsel?
Het artikel van Voorlichtingsorganisatie Milieu Centraal in Trouw van 7 juli 2015 heeft mij verbaasd. Plastic verpakking zou volgens hen minder schadelijk zijn omdat het voedselbederf en -verspilling tegen zou gaan. http://www.trouw.nl/tr/nl/4332/Groen/article/detail/4096299/2015/07/07/Plastic-verpakking-is-juist-goed-voor-het-milieu.dhtml
Geen enkel woord daarin over hormoonverstorende stoffen zoals Bisphenol A in plastic. Dat soort plastic zou überhaubt niet meer in het milieu mogen voorkomen.
Er zijn veel andere wegen om voedselverspilling tegen te gaan: meer seizoengroenten en -fruit eten uit de streek, voedseltassen (groenten en fruit in papier of karton) op bestelling. En als er geen residuen van chemische pesticiden in het voedsel zitten, kunnen eventuele bedorven groenten en fruit prima tot compost worden verwerkt dat over de akkers kan worden gestrooid. Zo blijft groenten- en fruitafval als organische mest in de voedselkringloop.
Vooral de biologische landbouw werkt met organische mest. Zie: http://www.buizeradvies.nl/images/Organic-farming-has-the-best-credentials-for-an-adequate-sustainable-food-supply.pdf