Het akkoord tussen de EU en Griekenland is een nieuwe vorm van bezetting, zegt voormalig minister van financiën Varoufakis: ” This is occupation using banks, not tanks”. Dramatiseert hij de zaak, zoals zijn tegenstanders in koor beweren, of heeft hij een punt?
In het interview dat hij gaf aan The New Statesman nadat hij was teruggetreden als minister van financiën, geeft Varoufakis een genuanceerd verslag van de gesprekken die hij in de Eurogroep meemaakte. De onderhandelingstactiek waarmee hij werd geconfronteerd geeft te denken.
Maar quotes van de Duitser Schāuble “ .. we can’t possibly allow an election to change anything. Because we have elections all the time, there are 19 of us, if every time there was an election and something changed, the contracts between us wouldn’t mean anything.”
en van onze eigen Jeroen Dijsselbloem: [ There is a convention that communiqués must be unanimous, and the President can’t just convene a meeting of the Eurozone and exclude a member state. And he said, ] “Oh I’m sure I can do that.” zijn niet anders uit te leggen dan als een directe schoffering en negatie van de democratie.
Vind jij goede en onafhankelijke informatie over een duurzame en klimaatveilige toekomst belangrijk? En helpt Duurzaamnieuws.nl je daarmee? Help ons dan met een donatie. Dank je wel.
Liever eerst een tijdje volgen? Meld je dan aan voor de gratis nieuwsbrief.
Wat nog eens wordt onderlijnd door de juridische status van de Eurogroep zelf: die blijkt er in het geheel niet te zijn: [ EU jurist: “Well, the Eurogroup does not exist in law, there is no treaty which has convened this group.” So what we have is a non-existent group that has the greatest power to determine the lives of Europeans. It’s not answerable to anyone, given it doesn’t exist in law; no minutes are kept; and it’s confidential. So no citizen ever knows what is said within. … These are decisions of almost life and death, and no member has to answer to anybody. ]
Wanneer je een paar passen terug zet en door de oogharen naar de ontstaansgeschiedenis van de Griekse schuld kijkt, kun je een patroon herkennen. Dat begint op het moment dat Griekenland wil toetreden tot de EU. Om aan de voorwaarden te voldoen nemen toenmalige leiders de zakenbank Goldman Sachs (jawel, die van de financiële crisis) in de arm, die door middel van swaps een deel van de staatsschuld ( 2,8 miljard) tijdelijk van de balans laat verdwijnen. Goldman verdient aan die deal direct 500 miljoen euro en Griekenland zit opgezadeld met nog eens een miljard aan ‘bijkomende kosten’. Dit alles gebeurde direct onder de neus van de EU bureaucraten die van niets zeiden te weten.
De techniek van financieel parasiteren op zwakke organisaties is direct vergelijkbaar met de strategie die we zien bij het leegzuigen van bedrijven zoals V&D of van pensioenfondsen. Cees Grimbergen liet dat onlangs nog zien in zijn documentaires Zwarte Zwanen (en via uitzending gemist)
Wanneer je vanuit dat perspectief kijkt naar de verplichtingen die Griekenland nu opgelegd krijgt, en vooral het onderpand van staatseigendommen die verplicht geprivatiseerd moeten worden, kun je nauwelijks om de overeenkomsten heen.
Die eigendommen worden in de deal gewaardeerd op 50 miljard, maar zijn dat bij lange na niet waard (zo gaf ook Onno Ruding toe in een interview met Sven Kockelman op 13 juli) . Wanneer ze worden verkocht, zal dat tegen fors lagere bedragen zijn. Ondertussen zakt de Euro, en wordt de aankoop steeds aantrekkelijker voor kopers van buiten de EU. Bij verkoop ontstaat een nieuw gat in de terugbetalingscapaciteit van Griekenland, dat opgevuld moet worden, terwijl de inkomsten van de ‘geprivatiseerde’ assets in de zakken van nieuwe buitenlandse eigenaren verdwijnen. Na deze periode zal de Eurozone zich stabiliseren, de koers van de Euro weer oplopen en kunnen de nieuwe eigenaren deze koerswinst als extraatje binnentikken. De rekening is voor de Griekse (en de overige EU) burgers. We kunnen ook alvast een shortlist opstellen van wie de spullen gaat kopen.
Zoals bedrijven en pensioenfondsen werden en worden leeggezogen door bankpiraten, zijn kennelijk nu hele landen aan de beurt. Griekenland is een mooi proefkonijn en wordt als voorbeeld gesteld. Misschien nog het meest verontrustend is de schaamteloosheid en de openheid waarmee dit soort confiscaties worden uitgevoerd. Overheden staan er bij en kijken er naar. We worden bezet door de banken. Inderdaad, #thisisacoup van een nieuwe orde.
Peter van Vliet
