Schaliegesteente werd door de olie- en gasindustrie in het verleden als waardeloos geacht. Men boorde erdoorheen op weg naar het kostbare olie en gas dat dieper lag. Totdat een klein Texaans gasbedrijf eind jaren negentig een manier vond om gas te winnen uit hard schaliegesteente. Door in de steenlagen van de bodem diepe boorgaten te maken en er onder hoge druk een grote hoeveelheid water en chemicaliën in te spuiten worden schaliegas en schalie-olie gewonnen. Met deze methode, die later bekend werd als ‘fracking’, veranderde de energiemarkt voorgoed.

Concurrentie

Inmiddels bestaat een derde van de gas- en olieproductie in de Verenigde Staten uit schalie. En is de grootverbruiker niet alleen zo goed als energie onafhankelijk geworden, het land is nu zelfs exporteur van energie. OPEC, de organisatie van (overige) olie-exporterende landen, houdt de olieprijs op de wereldmarkt zo laag mogelijk, om de Amerikaanse productie de wind uit de zeilen te nemen. Maar vooralsnog krijgen de olielanden de schaliecowboys niet op de knieën.

Peak oil theorie bij het oud vuil

Hoe zet deze controversiële innovatie de wereld van de energie op z’n kop? Want dit nieuwe aanbod aan goedkope energie biedt ons in feite meer tijd om de transitie naar een duurzame wereld vol zonne- en windenergie te overbruggen. Enkele jaren terug gingen alle experts en analisten nog uit van de ‘Peak oil’ theorie. Namelijk dat de fossiele reserves in de wereld aan het opraken waren. De schalierevolutie heeft die theorie in slechts enkele jaren bij het oud vuil gezet. De fracking-technologie opent een heel nieuw reservoir aan fossiele brandstoffen. Energie-goeroe Daniel Yergin noemt daarom schaliewinning de energie-innovatie van de 21e eeuw.