Eén van de gevolgen van de opwarming van de aarde is het dooien van permafrost (bevroren grond) in de poolgebieden. Permafrost bevat grote hoeveelheden organisch materiaal dat, bij dooi, wordt afgebroken en omgezet tot broeikasgassen, die een rol spelen bij versnelde opwarming van de aarde. Dit concluderen klimaatonderzoekers van onder andere de Northern Arizona University en Universiteit Utrecht in Nature.
Het gebied rondom de Noordelijke IJszee bevat enorme hoeveelheden permafrost, grond die soms al millennia lang aaneengesloten bevroren is. In deze grond zit zo’n anderhalf biljoen ton koolstof opgeslagen: twee keer zo veel koolstof als nu in de vorm van koolstofdioxide in de atmosfeer zit. Door het ontdooien van de grond en grootschalige compostering komen grote hoeveelheden koolstof in de vorm van koolstofdioxide en methaan in de atmosfeer terecht.
De ontdooiende permafrost, de bevroren bodem in noordelijke gebieden, is geen tikkende tijdbom, zeggen wetenschappers. De broeikasgassen zullen trager vrijkomen dan gedacht.
Dat men zich voordien wat verkeek op de CO2 in de permafrost, komt doordat het een zeer complex proces is en er lang weinig gegevens over bestonden. Een internationaal team van wetenschappers richtte daarom vier jaar geleden het Permafrost Carbon Network op.
Dat netwerk moet alle gegevens over de dooiende permafrost en de aanwezige CO2 samenbrengen. Op die manier willen wetenschappers een preciezer beeld krijg van hoeveel CO2 in de bevroren bodem zit en hoe snel en in welke vorm die zal vrijkomen als de bodem ontdooit.