Honger en de klimaatcrisis zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden - de uitdaging is hoe je het ene probleem kunt oplossen zonder het andere te verergeren.
Honger is de meest vreselijke en diepste uitdrukking van armoede. Het bestaat in elk land. Het is iets waarmee de meeste mensen zich op een misschien primordiaal niveau kunnen identificeren. De angst voor honger is in ons DNA geëtst, doorgegeven door generaties van hongerige, bange voorouders. Het zit in onze botten. Het zit in mijn Ierse botten.
Allereerst het goede nieuws. Sinds enkele decennia neemt de wereldwijde honger af. Dit is vooral te danken aan het zweet en de vindingrijkheid van de 500 miljoen kleine boeren die 80% van het voedsel produceren dat in de ontwikkelingslanden wordt geconsumeerd.
Het is ook te danken aan het werk van uitzonderlijke NGO's, aan economische groei en aan de innovatie van bedrijven in de hele toeleveringsketen. En het is te danken aan de steun van regeringen en internationale organisaties om de politieke stabiliteit op sommige plaatsen te vergroten.
Maar er is ook heel slecht nieuws. Meer recent is de honger toegenomen. Opnieuw. Op Wereldvoedseldag hadden 820 miljoen mensen te maken met chronische honger. Dat is het equivalent van de bevolking van de VS en de EU samen. Dit is dagelijkse, beangstigende, vermoeiende, aanhoudende honger. Dag na dag krijgen 820 miljoen mensen niet genoeg te eten. Nacht na nacht brengen uitgehongerde moeders en vaders hun kinderen met lege magen naar bed.
Ik vermoed dat dit tegenwoordig niemand schokt. Ik vermoed dat het spook van de klimaatcrisis, net zoals bij mij, geeuwen oproept. Toch zijn de twee onlosmakelijk met elkaar verbonden in een soort existentiële tango die zich te langzaam voor ons afspeelt om te registreren.
De toename van de wereldwijde honger wordt gedeeltelijk veroorzaakt door de noodsituatie in het klimaat. Er zijn meer overstromingen geweest, meer droogte en frequentere, heviger stormen. Kleine boeren worden het eerst en het hardst getroffen, omdat extreme weersomstandigheden in de eeuw bijna routine worden.
Tegelijkertijd is voedselproductie een belangrijke oorzaak van klimaatverandering, of het nu de methaanuitstoot van koeien is of het vernietigen van bossen om gewassen te telen.
De mensheid staat dus voor een grote uitdaging. Hoe voeden we de wereld zonder hem te vernietigen?
Vanaf volgend jaar zal er nog maar 10 jaar overblijven om de duurzame ontwikkelingsdoelen van de VN-lidstaten te bereiken. Als deze doelen meer moeten zijn dan bureaucratische aardigheden en politieke gemeenplaatsen, moeten er onmiddellijke en krachtige maatregelen worden genomen om te voorkomen dat de honger opnieuw toeneemt.
De Duitse regering wil de wereldwijde reactie versnellen. In juni zal er een internationaal evenement plaatsvinden om actie te ondernemen om de landbouw te stimuleren en honger in lage-inkomenslanden aan te pakken, terwijl het binnen de milieugrenzen blijft die onze planeet aankan.
De aanwezigen moeten de uitdaging aangaan om de landbouw te ontwikkelen en de zwakke punten van het internationale systeem aan te pakken. Dat betekent geld krijgen voor de kleine boeren die te vaak worden omzeild door financiering die naar regeringen of grote bedrijven gaat. Het betekent hefboomwerking van overheid en particuliere investeringen in de hele keten en leren van wat werkt en wat niet.
Het wereldwijde landbouw- en voedselzekerheidsprogramma, waarvoor we met succes hebben gevochten naast president Obama, zal van cruciaal belang zijn. Het heeft geresulteerd in tien jaar ervaring in het stimuleren van een grotere impact van het internationale systeem op precies de manier die we nodig hebben. In het licht van de dubbele uitdagingen van klimaatverandering en honger, is het vandaag misschien nog relevanter dan bij het begin was.