Je bent leider van de politieke partij die het meest van allemaal door schandalen wordt geplaagd. Je voert een visieloos beleid en onder jouw leiding falen overheidsdiensten hopeloos. Maar dankzij een pandemie ben je elke dag op tv. Dus win je de verkiezingen met afstand.

De kaarten lijken geschud. Met nog een week te gaan tot de verkiezingen is het beeld in de peilingen vrijwel constant. De VVD van Mark Rutte komt er bij elke opiniepeiler als de gedoodverfde winnaar uit naar voren. Schandalen, gebrek aan visie en een zwabberbeleid lijken niet van belang. Maar het uitbreken en aanhouden van de pandemie is een politiek cadeau van jewelste. Daardoor kom je als premier, maar veel meer nog als partijleider in verkiezingstijd, elke dag vol in de publiciteit.

Dat lijkt een driedubbel voordeel te zijn. Door al die publiciteit ben je automatisch de bekendste politieke speler in het veld.

Doordat vrijwel alle aandacht naar de beheersing van de pandemie gaat, blijven andere onderwerpen ver onderbelicht. Zelfs de affaire rond de belastingdienst lijken de verantwoordelijke premier niet te raken. Even aftreden en verder gewoon doorgaan lijkt het devies.

En zolang je zelf in beeld bent, zijn je concurrenten dat niet. Die staan voordat de wedstrijd begint al met 1-0 achter.

Een bekend gezegde stelt dat een land de leider krijgt die het verdient. Wat betekent dat voor Nederland? Het land waar we corona heel erg vinden (maar niet heus, want we moeten wel kunnen feesten) en klimaatverandering heel belangrijk (zolang we wel nog voor een prikje naar Thailand of de wintersport kunnen vliegen). Het land waar de rijksten en grote bedrijven nauwelijks belasting betalen en waar we ziekenhuizen failliet lieten gaan. Het land waar veel burgers hun persoonlijke vrijheid belangrijker vinden dan het risico om hun naaste dodelijk te besmetten.

In dat land - waar zelfs incompetentie geïnstitutionaliseerd lijkt zoals ik al eerder schreef - lijkt het de zelfgenoegzame burgerij niet uit te maken of hun leiders falen en of hun instituties er een potje van maken. Als het erop aan komt worden de verantwoordelijken toch weer beloond met weer een extra termijn op het spreekwoordelijke pluche. Alsof je de vos als beloning in het kippenhok laat overnachten. Of een pyromaan een doos lucifers cadeau doet.

In dat zelfgenoegzame land moeten we dan ook maar vóór klimaatverandering actie gaan voeren, in plaats van ertegen. Politieke klimaatverandering dan wel. Maar ook daar zal wel weer weinig van terecht komen vrees ik. Op 18 maart weten we het.

Peter van Vliet