Terwijl water en vuur over steeds meer plaatsen in de wereld neerdalen en de samenleving geselen, gijzelt de klimaatbeweging zichzelf in een verlammende verdeeldheid. Die dramatische conclusie mag je wel trekken als je de discussies volgt tussen al die klimaatexperts die het zoveel beter weten dan hun medestrijders.
Volg bijvoorbeeld de discussies die recent rond publicaties in De Correspondent plaatsvonden.
Wat de één als oplossing van het probleem ziet, wordt door anderen verketterd als juist onderdeel – of zelfs oorzaak – van datzelfde probleem. Natuurlijk heb ik daar zelf ook een mening over, en ik realiseer me dat ik me daarmee ook zelf schuldig maak aan het fenomeen dat ik hier veroordeel. Of zoals Kermit de kikker ooit zei: “It’s not easy being green.”
Maar toch.
Een ander voorbeeld, in The Guardian: voorstanders van regeneratieve landbouw worden door klimaatgoeroe George Monbiot, zelf ook met grote regelmaat te vinden in diezelfde krant, afgeserveerd als naïve nitwits omdat ze koeien op een natuurlijke manier willen laten grazen, en die beesten niet zorgen voor nul uitstoot.
Of neem de discussie over degrowth, waarin de tegenstanders van economische groei dusdanig extreme en onderling bestreden standpunten innemen dat daarmee de kern van het argument als door een fragmentatiebommetje uit elkaar wordt gereten door kritikasters die zichzelf óók als klimaatverdedigers opwerpen.
Hoe feller het debat wordt, hoe extremer de posities. Wat niet als helemaal perfect wordt ervaren deugt van geen kant. Is het een wonder dat het grote publiek als een man afhaakt en zich in nog dieper en nog nadrukkelijker zelfvernietigend hedonisme dompelt?
Want terwijl de klimaatmensjes wolkenkrabbers van Babel optuigen en weer opblazen, zorgen de titanen in de fossiele kastelen er eensgezind voor dat de rest van de mensheid zich blijft volvreten, stinkend de aardbol rond blijft vliegen en zich naar Zwarte Vrijdag toe weer helemaal kan volladen met planeetverwoestende prullerei voor weinig.
De oplossing is even simpel als onmogelijk: een klimaatbeweging die met één stem één boodschap uitspreekt, en daarnaar handelt. Die boodschap is ook even simpel als onmogelijk: meteen allemaal gas terugnemen.
Terwijl ze dat doen vullen ze de zakken van de marionettenmeesters nog verder, zodat die de hele politiek in één keer kunnen inhuren om zichzelf carte blanche te laten geven om de planeet op te blazen tot fragmentjes die zelf de Hubble telescoop niet meer kan waarnemen. Geholpen door AI en ‘social’ media zorgen de schaduwprinsen er ondertussen ook voor dat die restmensheid vooral te horen, zien en geloven krijgt wat ze er zelf al van dachten. Voor zover er van denken nog sprake is. Wie daarna toch nog enige twijfel overhoudt wordt om de oren geslagen met het argument dat meehelpen om het klimaat te redden alleen maar bijdraagt tot grotere armoede en Verelendung.
Het meest frustrerende is nog dat al die kibbelende en kwebbelende klimaatmagisters het hebben over urgentie – het moet allemaal NU worden opgelost of het is niet meer nodig – terwijl hun gekijf het nemen van maatregelen juist nog verder vertraagt. De fossiele vazallen lachen zich een ongeluk.
De oplossing is even simpel als onmogelijk: een klimaatbeweging die met één stem één boodschap uitspreekt, en daarnaar handelt. Die boodschap is ook even simpel als onmogelijk: meteen allemaal gas terugnemen, wat minder doen. Dat kan vandaag nog, dat kost niets en bespaart veel. Maar ja, daarover zijn we het dan weer wel eens, dat willen we niet.
Dus gaan we maar verder met bestrijden van water en vuur. Steeds meer water en steeds meer vuur. Tot alles verzopen en verzengd is.
Peter van Vliet
