Je zult het nog wel niet op het kerstmenu hebben staan, maar in landen zoals het Zuid-Afrikaanse Zambia is het eten van met name rupsen al heel gewoon. De FAO onderstreept het belang van de insectenconsumptie in het kader van de voedselzekerheid.
Op de hoek van een straat in de Zambiaanse hoofdstad Lusaka treffen we Dorothy Chisa (49) aan, een getrouwde moeder van zeven. Ze verkoopt rupsen, een eiwitrijke delicatesse die hier met smaak gegeten wordt. “Rupsen zitten boordevol vitamines en smaken erg lekker, een beetje zoals vis”, zegt ze. “Je kan ze ook pletten en er een papje van maken voor baby’s.”
De rupsen leven op de Mopaneboom in het noordelijke deel van het land. De lokale bevolking haalt de beestjes er met de hand af waarna ze uitgeknepen worden om de resten van de bladeren die ze eten te verwijderen. Daarna worden de rupsen geroosterd op een zacht vuurtje of gedroogd in de zon.
Vanuit het noorden worden de rupsen in bulk verhandeld naar de andere delen van het land. Voor de lokale bevolking blijkt het een bloeiende handel. Zo berichtte een lokale krant vorige maand dat de aanwezigheid van studenten in de plaatselijke scholen op bepaalde momenten met 70 procent daalde omdat ze wegbleven om rupsen te vangen.
Sommige ouders zouden hun kinderen daartoe verplichten maar ook uit de hoofdstad komen mensen naar de noordelijke dorpen om zo een graantje van de rupsenpluk mee te pikken. In de steden wordt er immers een mooie prijs betaald voor de lekkernij.
Zambianen eten de bruine en zwarte rupsen als snack met tomaat en ui of verwerken ze met maïsmeel of in stoofschotels. Op zijn minst één safarilodge in de regio van de Victoriawatervallen, op de grens met Zimbabwe, heeft rupsen op het menu staan om de mzungu’s (de blanken) ermee te verleiden.
Volgens een studie van de VN-Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO) zou de consumptie van insecten nu al deel uitmaken van het dieet van twee miljard mensen.
Meer dan 1900 insectensoorten, veelal in de tropische gebieden, zijn eetbaar. De hoge voedingswaarde van de beestjes, de lage CO2-uitstoot, het weinige land dat ze innemen en het feit dat ze zelf geen eetbaar voedsel nodig hebben om te groeien, maakt insecten erg interessant in de strijd tegen de voedselonzekerheid, zo meldt het rapport.
Volgens de FAO bevat 100 gram gedroogde rups, 53 gram eiwit, 15 procent vet en 17 procent koolhydraten. Verder zijn ze ook rijk aan vitamines en mineralen, calcium, ijzer en zink.
Paul Vantomme van de FAO zegt dat “het nu essentieel is dat erkend wordt dat de rupsen een belangrijk onderdeel zijn van een eiwitrijke voeding, ook naar de toekomstige generaties.”
Verder moeten er volgens hem maatregelen genomen worden om de rupsen op een veilige en duurzame manier tot bij de consument te brengen. “Zo moet er gewerkt worden aan de uitbouw van een goede juridische ondersteuning, controlemechanismen en voedselinspectie zoals dat ook het geval is voor vlees en vis.”
Bron: IPS – Amy Fallon
Blijf op de hoogte met de nieuwsbrief. Meld je hier aan.
( Je kunt ons ook steunen door lid te worden of te doneren )
