Op een willekeurig moment op een willekeurige tijdschaal is met veel ritueel en verboden geknal, vette hap en drank, weer een oud jaar afgesloten en een nieuw jaar begonnen. Het is een traditie die we hebben overgenomen van de bijgelovige mens die dacht daarmee boze geesten te kunnen verdrijven, de narigheid van het afgelopen jaar van zich af te kunnen schudden en met goede voornemens en wensen opnieuw te kunnen beginnen.
Het bijgeloof is grotendeels verdwenen maar het ritueel is nog springlevend. Om dit ritueel een moderne inhoud te geven staan we collectief even stil bij het verleden en bezinnen we ons op de toekomst. De koning spreekt, de cabaretiers houden ons de lachspiegel voor, en de CEO’s steken veren in konten en harten onder de riemen. Ik doe even mee.
De grens van de maakbare wereld
Niet alleen hangen we nieuwe scheurkalenders op en sturen we massaal onnozele wenskaartjes, er is dit keer echt iets aan de hand. Voor mijn gevoel zitten we zelfs in een vrij essentiële overgang. Er gloort een door Corona gewekt besef dat er natuurlijke grenzen zijn die we zullen moeten accepteren en waardoor de wereld opeens een stuk minder maakbaar lijkt te zijn geworden. Ik geef hier een lange lijst voorbeelden, maar de lijst zou eigenlijk nog veel langer kunnen zijn.
Zo is het niet meer vanzelfsprekend dat je in het ziekenhuis je leven nog een poosje kunt laten verlengen. We moeten accepteren dat we een keer dood gaan omdat de medische mogelijkheden te kort schieten, of omdat we geen geld meer hebben voor de steeds duurdere medicijnen en chirurgische ingrepen of, en dat is nieuw, omdat ongevaccineerde coronapatiënten steeds maar weer voorrang krijgen.
We moeten accepteren dat starters geen woning kunnen krijgen. Niet omdat er te weinig woningen zijn, ook niet omdat we bij een bevolkingsgroei van 0,7% per jaar na 60 jaar met 1,5 keer zo veel inwoners zitten , maar wel omdat er sindsdien vanwege heel veel eenlingen bijna 8 keer zo veel woningen nodig zijn en omdat we steeds hogere eisen stellen aan luxe keukens en badkamers, en omdat speculanten woningen gebruiken als winstgevende beleggingsobjecten en huisjesmelkers kamers verhuren tegen woekerprijzen en omdat we vasthouden aan het vrije marktmechanisme zodat de verhouding tussen vraag en aanbod de prijs bepaalt alsof een woning een zeldzame Rembrandt is.
We moeten er ook aan wennen dat door onze intensieve contacten met dieren hetzij voor de gezelligheid hetzij om op te zitten of om op te eten tal van akelige virussen, bacillen en microben steeds vaker naar ons overspringen waardoor we ondanks talrijke waarschuwingen verrast worden en waardoor het systeem van gezellige schoolklasjes met een leuke inspirerende juf of meester of een collegezaal met een geleerde professor meer en meer zal plaatsmaken voor een systeem met saaie huiscomputers, waardoor de kinderen en studenten spelletjes gaan zitten doen of met elkaar gaan zitten gamen, twitteren en appen zonder daar erg slim van te worden, zodat er uiteindelijk, maar zoals zelfs nu al eigenlijk al blijkt, een tekort aan verstandige leiders ontstaat.
We zullen anderzijds ook moeten accepteren dat nu eenmaal niet iedereen ruimtevaartingenieur of manager kan worden, omdat we daarvoor gemiddeld te dom zijn en omdat we dan te weinig mensen over zouden hebben om het echte werk te doen.
We zullen moeten accepteren dat het leven steeds duurder wordt omdat we van hetzelfde inkomen steeds meer AOWers, WWers, WAOers, bijstandtrekkers, dementerende hoogbejaarden, zieken, drugs-, gok- en gameverslaafden, asielzoekers, werkzoekende statushouders, zwakbegaafden, gehandicapten en zinloos rondvliegende straaljagerpiloten hebben te onderhouden.
Als een van de rijkste landen ter wereld moeten we accepteren dat we worden opgescheept met scheepsladingen vol net niet verdronken asiel- en gelukszoekers uit landen waar mensen niet veilig zijn of helemaal geen toekomst hebben, niet omdat wij er met z’n allen voor gezorgd hebben dat wij het zo ontzettend veel beter voor mekaar hebben dan zij, maar wel omdat wij er voor gezorgd hebben dat zij het zoveel minder hebben dan wij.
We zullen moeten accepteren dat de groei van ons BNP (de maatstaf voor de omvang van de economie) totaal geen gelijke tred meer houdt met ons welzijn, omdat in dat BNP de uitgaven voor klimaatschade, ziekte, rechtspraak en advocatuur, politie, defensie, verzekeringen en bureaucratie, kortom alles waar we een hekel aan hebben, gewoon als economische activiteit meetelt zodat eigenlijk ondertussen de groeiende ellende het grootste deel van dat BNP uitmaakt.
We zullen moeten accepteren dat die straaljagers in het luchtruim zoals o.a. boven mijn dorp, die ruim een miljoen keer zo veel lawaai maken als een rij van twintig grote windmolens die bezwaarmakers in ons dorp niet willen vanwege het “lawaai” maar die ondanks hun oorverdovende lawaai geen enkele Russische cyber-aanval kunnen tegenhouden zodat een paar kwaadwillende hackers die onze grenzen niet accepteren ons hele internet, 4G en alle computers bij bedrijven, universiteiten, ziekenhuizen, energie centrales en gemalen in één keer plat kunnen leggen.
We zullen, of we het willen of niet, moeten accepteren dat het eten van zo belachelijk veel vlees eigenlijk niet meer kan en dat het voor een habbekrats even naar Ibiza of de Canarische eilanden vliegen eigenlijk niet meer kan, en dat het gebruik van absurde hoeveelheden steenkool, gas en olie eigenlijk niet meer kan, omdat dit een suïcidale manier van leven is die niet is vol te houden. U zult van mij, omdat ik uit ervaring spreek, moeten aannemen dat dat helemaal niet erg is en er veel ergere dingen zijn.
We zullen moeten accepteren dat er van alle mooie plannen om te verduurzamen voordat het te laat is, niet veel terecht komt omdat er, zoals in mijn omgeving geen eensgezinde samenwerking tussen naburige gemeentes mogelijk is, en omdat er voor elk goed plan altijd wel een handje vol bezwaarmakers komt die op grond van onderbuikgevoelens of ongefundeerde NIMBY argumenten tot en met klinkklare complot theorieën de zaak tot aan de hoogste rechter dwarsboomt.
We, en vooral de jagers onder ons, zullen moeten ervaren dat ons land vol loopt met hongerige wolven en ook met knagende bevers en goudjakhalzen en dat de rivierkreeften en de brandnetels in en langs de sloten oprukken en de steenmarters onze huizen binnendringen en de sneeuwklokjes al op 1 januari al bloeien, zodat straks de lente al voorbij is voordat het 1 april is.
En als we alles gehad denken te hebben moeten we, zoals het er nu naar uitziet, zelfs accepteren dat het leven van de mensheid op aarde geen honderd jaar meer zal standhouden omdat, als we in dit tempo doorgaan, de aarde al ruim voor die tijd opgebruikt is, en omdat we met z’n allen het klimaat over een kantelpunt hebben gejaagd en omdat te veel gewone mensen en te veel politici en “leiders” in deze wereld denken: “Het kan niet waar zijn”, of “Het zal me een rotzorg zijn” of ”Het zal mijn tijd wel duren”.
Al deze en nog veel meer dingen zullen we in de komende jaren moeten gaan accepteren. Maar we hebben een hekel aan alles wat moet omdat we gehecht zijn aan vrijheid en vooral aan vrijblijvendheid en velen zullen weigeren alleen al omdat het moet en zij zullen te hoop lopen en protesteren tegen de overheid die gedwongen is beperkingen op te leggen.
Deze boze minderheid zal steeds groter groeien naarmate het erger wordt en we meer moeten inleveren zodat de boze minderheid een woedende meerderheid vormt en een kiem voor anarchie die zal uitlopen op steeds meer gewelddadigheid. Een perspectief waar overigens gezien het afgelopen jaar niet zo veel fantasie voor nodig is.
Het zit er dik in dat ook een steeds groter deel van de mensheid ten strijde zal trekken voor duurzaamheid, en dat deze strijdt steeds radicaler wordt omdat er geen andere vooruitgang wordt geboekt dan die van het BNP, maar dat al die groenen oog in oog zullen komen te staan met een ander deel van de mensheid dat daarin een bedreiging van hun luxe leven op basis van olie, steenkool gas en uranium alsmede vlees en zuivel ziet en dat deze polarisatie zich over de hele wereld verspreidt en tot conflicten zal leiden die weer tot geweld zullen leiden, omdat de mensheid nu eenmaal eigenlijk gewoon te dom, te kortzichtig, te hebberig en te egoïstisch is.
Van al dat geweld kunnen we dan dagelijks voor de TV, maar vooral tijdens de Kerstperiode, van gaan zitten genieten, zolang het tenminste nog alleen op het Museumplein of het Malieveld of bij het Capitool in Washington is en niet bij ons voor de deur gebeurt, en zolang we even geen oorlogs- of misdaadfilms op Netflix kijken, omdat zowel het nieuws als het amusement immers steeds meer uit echte of verzonnen ellende en geweld in de wereld bestaat, wat volgens mij helemaal geen toegevoegde waarde aan het welzijn heeft.
Maar lieve lezers van Duurzaamnieuws laten we toch vooral niet te veel treuren, niet cynisch zijn en niet zwartgallig. Onze tafels zijn immers, ook al hebben we het zelf gebakken, nog rijkelijk voorzien van lekkernijen en gezelligheid hoeft niets te kosten en met vrijwilligers kunnen we bijna alles voor elkaar krijgen. Wij in dit kleine landje kunnen er nog voor wegkijken. “Don’t look up” wordt waarschijnlijk de metafoor van het jaar. En maakt u zich geen zorgen, dat u daarmee het zicht op de realiteit zou verliezen. Wij van Duurzaamnieuws.nl zullen u op de hoogte blijven houden.
Laten we ons er op verheugen dat we straks, als de tsunami van de relatief milde omikron ons uiteindelijk toch die veel besproken groepsimmuniteit heeft gebracht, en we de economische groei, althans die van ons BNP weer opvatten en we dit met zijn allen als een overwinning gaan vieren met een geweldig feest waar we weer zonder mondkappen zullen drinken, dansen, zingen en zoenen. Mijn wens voor het nieuwe jaar, is dat u dit allemaal in goede gezondheid mag gaan meemaken.
Han Blok
Blijf op de hoogte met de nieuwsbrief. Meld je hier aan.
( Je kunt ons ook steunen door lid te worden of te doneren )
