Er is een groeiende bezorgdheid rondom de huidige technologische oplossingen voor het klimaatprobleem. Deze bezorgdheid kan leiden tot maatschappelijke opstanden. Dit boek onderzoekt welke alternatieve paden er zijn om het klimaatprobleem op te lossen en hoe we de huidige onvrede en het gevoel van onmacht kunnen bezweren.
Te oordelen naar de frequentie waarmee gesprekken en discussies over klimaat de laatste tijd afgesloten worden met ‘De wal gaat het schip keren’, wordt de mislukking van de huidige tech-fix van het klimaatprobleem breed bevreesd. Maar dat voorgevoel collectief meedragen en communiceren terwijl men links en rechts ervaart op basale aspecten vast te lopen, duidt er op dat zich aan de horizon een donderwolk vol opstanden aan het opbouwen is.
De emissie-tunnel waar we als mensheid doorheen moeten, wordt met de dag nauwer. We mitigeren, ja, maar de emissies blijven toenemen, en dat vernauwt de speelruimte in onze emissie-begroting voor de komende jaren. Een steeds nauwer gaatje betekent dat we het onderling steeds precieser eens moeten worden over hoe daar doorheen te komen.
Ons hoofdprobleem wordt dus de ander. Het elkaar mee krijgen in één aanpak. De koppen moeten dichter bij elkaar om samen één plan te kunnen maken en uit te voeren.
Daar worden we ons eerst langzaam bewust van. We willen het niet hardop zeggen en noemen het Green Deal of Decarbonisation Agreement, en zelfs Degrowth. Maar elk exemplaar komt neer op elkaar dichter op de huid zitten, op intensiveren van onderlinge invloed en controle.
Die consequentie willen we noch zien noch oppakken omdat we daar vreselijk bang voor zijn. Ieder van ons weet hoe ongemakkelijk en onleefbaar het wordt als je als een marionet binnen een strak plan moet functioneren. Zonder touwtjes in eigen handen te hebben, kunnen (en willen) we niet leven.
Hoe los je dit op?
Een goed begin is het vinden van woorden (taal maken) om greep op de huidige collectieve verlamming te krijgen. Dit boek ontwikkelt stap voor stap een kader om de diepere oorzaken van die verlamming te kunnen zien en bespreken.
Misschien primair om onmacht te uiten, misschien om nog te redden wat er te redden valt. Hoe dan ook: Elke opstand heeft oriëntatie nodig. Daar gaat dit boek over. Over waarheen we ‒ gezien de potenties en behoeften van het leven in en rond ons ‒ nog kunnen keren om uitsterven te voorkomen. Geen boek om snel even door te nemen. Maar wel geschikt om qua inzicht en richting steviger te staan in elk debat over een social fix ‒ d.w.z. snelle mitigatie via sociaaleconomische ingrepen.
