Ons omvangrijke leger van politieke duiders voorspelt een sprankelende verkiezingsstrijd. Het gaat om het veroveren van zetels en er gloort een heuse folkloristische stoelendans rond bestaanszekerheid.

De schijt heeft de Haagse ventilatoren vol geraakt deze dagen, en de campagnes zijn nog niet eens begonnen. Wat moeten we met al die partijen die de poepgeur niet binnenskamers weten te houden?

In plaats van een groei van de wereldbevolking met 0,3 % per jaar zal er een verschijnsel optreden van sterke krimp met misschien wel 1,5 % per jaar, zodat de wereldbevolking omstreeks 2070 is gehalveerd.

Mijn stemming omtrent het klimaat slingert onregelmatig tussen hoop en wanhoop. Ik denk vaak “De wal zal het schip wel keren”. Maar nu niet meer.

Het zesde hoofdrapport van het IPCC is verschenen. VN voorzitter Antonio Guterres vat het als volgt samen:  “We bevinden ons op de snelweg naar de hel, met de voet op het gaspedaal”. Menigeen, die niet door de waan van de dag verblind is, zal zich afvragen of er nog wel enige hoop is op een toekomst. 

Of het nu over plastic verpakking gaat of over zwerfvuil, over het veroorzaken van fileleed of over het stikstofprobleem, we kunnen er zogenaamd nooit iets aan doen. Naarmate het probleem verder van huis is, lijkt de rol van een enkeling inderdaad kleiner. Dus hoor je deze opmerking het vaakst als het om klimaat gaat.

We hebben een radicaal nieuwe duurzaamheid nodig omdat de oude aanpak heeft gefaald. Die was te vrijblijvend en dat kunnen we ons niet langer permitteren. We moeten naar een prestatiecontract met zorgplicht voor de hele samenleving.

Na WOII hebben we een samenleving gebouwd op grote idealen: nooit meer oorlog, democratische besluitvorming en welvaart voor iedereen. Het was een tijdperk van menselijkheid. Maar in 2022 zette de ontmenselijking onontkoombaar in.

De waterstoftechnologie is weliswaar booming, maar voorlopig vooral een eldorado voor slimme ingenieurs die graag aan een betere toekomst werken en daarbij de enorme technische uitdagingen niet schuwen. Ze nemen een aanloop voor een sprong in de toekomst en voelen de hete adem van de klimaatverandering in hun nek.

Als de buitenwereld te bedreigend en onbetrouwbaar wordt, kun je vertrouwen alleen nog maar van binnenuit halen. Uit een overtuiging dat ook de kleine beetjes die je zelf nog kan bijdragen zullen helpen.

Er zijn heel veel mensen die niet eens weten hoeveel gas en stroom ze per jaar gebruiken omdat ze alleen het termijnbedrag zien. Maar zelfs de ware energiefreaks en de groenste klimaatgekkies, types die een twijfelaar omtrent de aanschaf van PV panelen of warmtepomp over de streep zouden willen trekken, komen er niet meer uit. 

Een overshoot commissie wil bekijken met welke technieken (geo-engineering) het klimaat gerepareerd kan worden. Maar dat kan niet meer, betoogt Jac Nijssen.

Nog steeds blijken de rijke landen veruit de grootste graaiers en zijn daardoor bijvoorbeeld veruit de grootste veroorzakers van de klimaatontwrichting. De CO2-uitstoot is gemiddeld 60% van onze Voetafdruk, en de resterende 40% gaat over landbeslag, ook via landgrabbing elders op Aarde.

Zijn de VS de weg kwijt, of laten ze hun ware gezicht zien? Het is dezelfde vraag die bij veel mensen door het hoofd ging toen Poetin Oekraïne binnenviel. Alleen, de VS zijn onze bondgenoot. Een vriend van het soort waarmee je geen vijanden meer nodig hebt?

Misschien komt het doordat de armen zich uit schaamte verstoppen, waardoor ik alleen die 93 % zie die boven de armoedegrens leeft, maar ik zie overal feesten, feesten en nog eens feesten.