Als de buitenwereld te bedreigend en onbetrouwbaar wordt, kun je vertrouwen alleen nog maar van binnenuit halen. Uit een overtuiging dat ook de kleine beetjes die je zelf nog kan bijdragen zullen helpen.

Er zijn heel veel mensen die niet eens weten hoeveel gas en stroom ze per jaar gebruiken omdat ze alleen het termijnbedrag zien. Maar zelfs de ware energiefreaks en de groenste klimaatgekkies, types die een twijfelaar omtrent de aanschaf van PV panelen of warmtepomp over de streep zouden willen trekken, komen er niet meer uit. 

Een overshoot commissie wil bekijken met welke technieken (geo-engineering) het klimaat gerepareerd kan worden. Maar dat kan niet meer, betoogt Jac Nijssen.

Nog steeds blijken de rijke landen veruit de grootste graaiers en zijn daardoor bijvoorbeeld veruit de grootste veroorzakers van de klimaatontwrichting. De CO2-uitstoot is gemiddeld 60% van onze Voetafdruk, en de resterende 40% gaat over landbeslag, ook via landgrabbing elders op Aarde.

Zijn de VS de weg kwijt, of laten ze hun ware gezicht zien? Het is dezelfde vraag die bij veel mensen door het hoofd ging toen Poetin Oekraïne binnenviel. Alleen, de VS zijn onze bondgenoot. Een vriend van het soort waarmee je geen vijanden meer nodig hebt?

Misschien komt het doordat de armen zich uit schaamte verstoppen, waardoor ik alleen die 93 % zie die boven de armoedegrens leeft, maar ik zie overal feesten, feesten en nog eens feesten.

De nationale en internationale aansturing van mitigatie-politiek krijgt veel te weinig aandacht in het rapport, en dat is incoherent met de zwaarte van de mitigatie-exercitie.

De oorlog in Ukraine, dodelijke klimaatverandering en de coronapandemie hebben alledrie dezelfde moeder: de arrogantie van de politiek.

Het wordt de hoogste tijd dat we de politieke grenzen eens gaan overschrijden en tot het inzicht komen dat de leefbaarheid van de aarde in het algemeen belang is en niet rechts, niet links en niet Christelijk democratisch en ook niet iets is voor de lokale partijen maar grensoverschrijdend.

De situatie rond ongelijkheid in Nederland wordt steeds slechter, zoals blijkt uit allerlei recente ontwikkelingen. Een verslag van het Platform Duurzame en Solidaire Economie.

Wij in dit kleine landje kunnen nog voor alle problemen wegkijken. “Don’t look up” wordt waarschijnlijk de metafoor van het jaar van de overgang.

De tweeslachtigheid rond duurzaamheid laat zien dat we een radicaal realistische blik nodig hebben om in te zien wat er (nog) kan en hoe we dat organiseren, voor dat pleisters plakken ontaardt in amputeren.

Voorrang verlenen aan “laaghangend fruit” voor het oplossen van het klimaatprobleem is niet zo verstandig als het lijkt, vooral als het om ingewikkelde zaken gaat.

Om een niet op harde feiten gebaseerde mening kracht bij te zetten, kan men zich bij gebrek aan kennis van zaken beroepen op uitdrukkingen en gezegdes zoals, “het is gewoon zo”.

Jac Nijssen: "We moeten we de maatschappelijke status-quo mechanismen rond onderlinge verdringing en verdeling (die rijk en arm doen ontstaan en versterken) voorlopig van tafel slaan, andere spelregels invoeren, en samen radicale klimaatmaatregelen eensgezind onder ogen zien."