Jac Nijssen is sociaal wetenschapper en al meer dan 30 jaar als agrarier actief in voedselproductie. In zijn publicaties combineert hij deze ervaringen.
Het boek met de titel “What has gone wrong with Mitigation?” is een bundel van 24 analyses die ik sinds 2018 schreef over de internationale besluitvorming en bekvechterij rond klimaatverandering.
Het klimaat ontspoort (sinds 2023) vrij bruusk. De snelheid waarmee dat gebeurt verbaast vriend en vijand. Brian MacNoldy zegt bijvoorbeeld na superstorm Beryl: “Obviously we have climate change acting on everything, it’s got its finger on this for sure. But it doesn’t totally explain the abrupt jump we saw in the spring of 2023 that hasn’t ended. There are other things going on”. Maar over de oorzaken van die opvallende versnelling blijven de meningen verdeeld en mistig.
In deel 2 van de serie praktische toekomstvisies ziet Jac Nijssen twee scenario’s aankomen. In het ene gaan we het redden, in het andere niet. Wat kunnen we dus doen? Een eerste hoofdpunt waaraan we volgens Jac Nijssen zouden moeten werken is ons weer terugwenden naar elkaar. Samen kunnen we productie en consumptie beperken. Een tweede hoofdpunt is ons concentreren op grijpbare praktijk om ons heen. Nee zeggen tegen onnodige troep, en genoegen vinden in op eigen kracht een sobere leefstijl uitvinden en beleven. Door lokaal sociaal weefsel op te bouwen in de richting van een lokalere economische organisatie bouw je wat op.
We hebben klimaatverandering zo ver uit de hand laten lopen dat drastisch ingrijpen onvermijdelijk is, betoogt Jac Nijssen. Een grote en groeiende groep klimaatintellectuelen staat klaar om het stuur te grijpen. Maar de haalbaarheid van de noodzakelijke transitie wordt zwaar overschat. De huidige onmachtige governance handhaven en de samenleving in hoog tempo uitstootloos maken zijn niet te combineren. De keuze die overblijft is die tussen revolutie of rantsoen.
Ondanks alle voornemens en beloften is nog steeds niemand in staat gebleken om de klimaatproblemen op te lossen. Dat komt door de dwangmatige behoefte aan meer energie, denkt Jac Nijsen. Het is een verslaving die het klimaatdenken met zware ankers op zijn plek vastlegt. Hij ging op zoek naar die ankers. Neem er even de tijd voor (een kwartiertje).
We lopen vast. Aan twee kanten. Vooruit en achteruit komen we klem te zitten. Voor ons zien we verhitting en overstromingen op ons afkomen, en achterom durven we niet te kijken.
Er klopt al jaren niks van de door experts en politiek verkondigde klimaat-oplossingsredenering. Ten eerste is al dat kun-denken veel te link omdat je te dicht op onomkeerbare processen gaat komen waardoor je steeds kwetsbaarder wordt voor kleine storingen of beren op de weg.
Een overshoot commissie wil bekijken met welke technieken (geo-engineering) het klimaat gerepareerd kan worden. Maar dat kan niet meer, betoogt Jac Nijssen.
De nationale en internationale aansturing van mitigatie-politiek krijgt veel te weinig aandacht in het rapport, en dat is incoherent met de zwaarte van de mitigatie-exercitie.
Jac Nijssen: “We moeten we de maatschappelijke status-quo mechanismen rond onderlinge verdringing en verdeling (die rijk en arm doen ontstaan en versterken) voorlopig van tafel slaan, andere spelregels invoeren, en samen radicale klimaatmaatregelen eensgezind onder ogen zien.”
Als blijkt dat de huidige zwaar aangezette technologische energie-transitie continu meer uitstoot blijft genereren, dan zullen we op zeer korte termijn de economische activiteit drastisch moeten verminderen.
Ons voedselsysteem moet dusdanig hervormd worden dat er voldoende en gezond voedsel voor iedereen is, en dat natuur en milieu kunnen herstellen. Daarin zijn korte ketens belangrijk, stelt Jac Nijsen.
De manier waarop wij in onze samenlevingen toegang krijgen tot wat we nodig hebben is een mix van dringen en delen. We willen naar meer delen.
We moeten door een hele nauwe en moeilijk overzienbare bocht, namelijk zo snel mogelijk van het gebruik van fossiele energie af.
Met een individueel uitstootbudget kan de co2 uitstoot veel effectiever worden teruggebracht dan met het huidige multi sectorbeleid, stelt Jac Nijssen.
De extreem parasitaire levenswijze die het vrije Westen er op na is gaan houden, rust op drie principale beleidsprincipes, legt Jac Nijssen uit.
We staan voor de keuze om de aarde te verliezen of een deel van onze welvaart te verliezen. De meeste aardbewoners zullen de tweede optie kiezen.
CC uitsluitend van toepassing op tekst redactie. Overige content alle rechten voorbehouden aan auteurs / producenten.
is een uitgave van stichting iNSnet.
Om de privacy van de gebruikers van Duurzaamnieuws.nl zo goed mogelijk te beschermen plaatsen we geen tracking cookies op de site. Meer over cookies en privacy vind je in ons privacy reglement.
Privacy verklaring